Muziek: Here comes the Judge van Shorty Long
12 Juni 1973
Ze hebben Peter betrapt, hij jatte geld uit de portemonnee bij de vrouw waar hij klusjes deed. Wat een idioot, wie doet nou zoiets, hij kreeg toch al geld voor zijn werk? Hij schijnt het al veel vaker gedaan te hebben, hij glipte ergens naar binnen waar het touwtje uit de deur hing. Eerst had die vrouw niks in de gaten, maar na een paar keer begon ze nattigheid te voelen. Ze betrapte hem, dus komt nu de politie erbij. Nu blijkt ook dat hij betrokken is bij rare zaakjes op school, hij handelde in gestolen spulletjes die hij met dat geld voor een prikkie kocht. Daar is de politie ook achter gekomen. Hij is er gloeiend bij. Zou hij ook drugs gedeald hebben?
Pa en Ma willen er verder niks over kwijt. Ik denk dat ze zich doodschamen. Peter is echt een idioot. Die haalt wel vaker wat uit, zoals laatst met zijn fiets die zogenaamd gestolen was. Ik heb Pa nog nooit zo hard met deuren horen slaan toen het uitkwam dat hij hem niet op slot had gedaan. Ik zat op de wc en kreeg daardoor de glazen bol van de lamp op mijn hoofd. Helemaal stuk, ik was duizelig met al die scherven in mijn haar. Ma vond het nog humor ook, dat was nou tegen de lamp lopen. Ik kon er niet om lachen, ik had er niks mee te maken.
Ma houdt Peter de hand boven het hoofd, alsof ze het leuk vindt dat hij tegendraads is. Hij is duidelijk haar lievelingetje. Nou, dat moet ik niet proberen, dan krijg ik ervanlangs! Soms ben ik er giftig van dat hij haar favorietje is. Hij kan niks verkeerd doen bij haar. Nou, en dan dit.
Afwachten hoe dit afloopt. De sfeer is in ieder geval klote hier.
***
De keukendeur zwaait open. Patrick botst bijna tegen de eettafel aan. Hij was vergeten hoe weinig ruimte er hier was. Ze zaten hier met zijn zessen, vader, moeder, zijn iets jongere zus Julie, zijn jongere broer Peter en het toen nog kleine zusje Chantal. Zij zat nog op de lagere school terwijl de andere kinderen al lang en breed met het middelbaar onderwijs bezig waren.
Hier kwamen de dingen van de dag aan de orde, het avondeten was de enige gelegenheid dat ze door de week als gezin bij elkaar waren. Hij heeft er lang niet altijd positieve herinneringen aan, dat forum onder voorzitterschap van vooral zijn moeder. Hij bladert door zijn dagboek. De loodzware stemming van toen lijkt terug te keren.
***
Doodse stilte. Het geruis van de afzuiginstallatie van de flat lijkt oorverdovend. Iedereen is op zijn eigen manier met het bericht bezig.
“Insluiping, diefstal en heling,” vat vader samen, “goed voor een strafblad.”
Patrick beweegt onrustig op zijn stoel. Zus Julie naast hem geeft hem een por. Strakke gezichten van vader en moeder. Peter kijkt voor zich uit alsof hij hier niet is. Chantal kijkt vragend, het zegt haar niets.
“Een strafblad?”
Vader knikt: “De politie is erbij gekomen, dus er wordt proces-verbaal opgemaakt. Niet alleen voor dat jatten, maar ook voor het doorverkopen van gestolen spullen aan klasgenoten op school. Van wie had je die spullen?”
“Een paar jongens uit de andere klas,” geeft Peter toe.
“Een strafblad raak je niet meer kwijt, dat blijft aan je kleven. Als je een baan bij de overheid wilt, moet je een verklaring van goed gedrag hebben. Met een strafblad krijg je die niet.”
“Hij heeft toch nog geen baan?” zegt Julie, “hij heeft de school nog niet eens afgemaakt. Met die cijfers van hem zit dat er ook voorlopig niet in. Of was dat verkopen van die spullen op school de aanloop tot een “baantje”?” Ze trekt er een vies gezicht bij.
“Julie,” vader klinkt vermoeid, “dat weten we wel. Maar hij krijgt er sowieso last van.”
“Wat een ontzettend domme streek!” briest Patrick, “daarmee gooi je toch je eigen glazen in! En nog een beetje helen ook. Hoe kun je zo dom zijn, daar komen ze toch zo achter?”
“Jouw commentaar, daar hebben we niks aan,” bitst moeder, “jij bent ook lang niet brandschoon.”
Patrick zwijgt. Wat zou ze bedoelen? Het krantenwijkpotje? Dat was toch zijn eigen geld? Of dat andere potje? Daar was Peter ook bij betrokken. Hij drukt de gedachte weg.
Daar hebben we het nu niet over,” moppert vader, “deze week hebben we een afspraak met de politie over wat er moet gebeuren. Misschien komen we tot een andere oplossing. Tot dan moeten we geduld hebben. En Peter, jij hebt huisarrest deze week. Geen klusjes voor geld meer tot nader order. Ik denk ook dat je in de buurt niks meer krijgt, dat spreekt zich zo rond hier. En morgen komt de politie hier voor onderzoek naar die gestolen spullen. Ik wil dat je meewerkt.”
Peter kijkt stuurs voor zich uit: “Dan pakken ze me.”
“Dat heb je dan aan jezelf te danken.”
“Weet je wel wat voor vogels dat zijn?” stuift hij op, “ze vermoorden me als ik hun verlink.”
“Reden te meer om mee te werken, dan kunnen ze aangepakt worden.”
“Ze slaan me het ziekenhuis in.”
“En jij krijgt een strafblad terwijl zij vrijuit gaan. Denk daar maar eens over na. Ze lachen in hun vuistje, zij hebben het geld en jij krijgt de schuld.”
Iedereen praat door elkaar. Vader slaat op tafel: “Ophouden. Hier bereiken we niks mee. Laten we hopen dat we het met de politie op een akkoordje kunnen gooien.”