Muziek: The Weight van The Band
18 Juni 1973
Peter zal een strafblad krijgen, tenzij… we met zijn allen in gezinstherapie gaan. Een strafblad is naar, dat zit je je hele leven dwars als je ooit een baan bij de overheid wil krijgen, en verder ook. Peter komt er zo goed mee weg, de politie heeft hem verhoord en ze waren tevreden. Die jongens van school zijn opgepakt. Ik denk dat ze ook van school getrapt worden. Maar dat compenseert zijn eigen dieverij niet. Maar omdat dit de eerste keer is dat hij met justitie in aanraking komt…
Ik heb geen idee wat ik me van gezinstherapie voor moet stellen. Een beetje praten, zei Pa, over hoe het in het gezin gaat en kijken waar de problemen zitten en of we een oplossing kunnen vinden. Waarom moeten wij dat? Peter is toch de fout in gegaan? Laat ze het daar eerst eens over hebben. Ik voel me er niet schuldig aan. Vroeger jatte hij weleens wat uit een winkel. Ik had dat een keer gezien, maar ik heb niks tegen Pa en Ma gezegd. Had ik dat moeten doen, dan?
Wel tegen hem, natuurlijk. We weten dingen van elkaar die de grootste problemen gaan geven met Pa en Ma als ze erachter komen. Daarom houden we elkaar in de gaten, als de een meer klik-argumenten heeft dan de ander, wordt het gevaarlijk. Ik word er soms zo moe van, ik wil al dat gezeur niet aan mijn hoofd. Maar ja, die straffen van Ma… de manier waarop ze dat doet, zo vernederend, ze mept je om de oren of scheldt je uit. Daar krijg ik de kriebels van.
Ma vindt dat we dat voor Peter moeten doen als een gezin dat bij elkaar hoort. Dat klinkt saamhorig, maar dat voel ik hier helemaal niet, het is hier ieder voor zich, iedereen klikt over iedereen behalve als je even vriendjes bent met elkaar.
We moeten naar het Medisch Opvoedkundig Bureau. Klinkt eng, wat is er medisch aan? Zit er dan een dokter bij?
Ondertussen ben ik nog steeds somber, ik mis Angeline ontzettend. Ik wou dat ik met haar over de stommiteiten van Peter kon praten, ze had er wel iets op geweten, zij klaagt steen en been over haar jongere zus, maar weet altijd iets te vinden waardoor het weer goed gaat tussen die twee. Maar we praten niet meer, als ik in de buurt kom, praat ze gauw met Adrienne, haar vriendin. Ik kan niet stoppen met erover te piekeren.
Wordt dat ooit nog beter?
***
Het is duister in de keuken. Eigenlijk moet hij het licht hier maar uit doen, dit valt te veel op aan de galerijkant, stel dat er iemand komt kijken. Patrick knipt het licht in de gang uit en pakt zijn Smartphone. De zaklamp geeft voldoende licht.
Het interieur is niet veranderd. De koelkast staat nog steeds op dezelfde plek. Je kon de deur nauwelijks open krijgen als iedereen aan tafel zat. Nieuwsgierig trekt hij aan het handvat. Gelukkig, de koelkast is bijna leeg. Geen oude kost die staat te verrotten. Alhoewel… Hij bestudeert een dicht blikje koffiemelk. Uiterste verkoopdatum 10-2019.
Nog twee maanden, tegen die tijd is alles hier weg.
Hij gaat zitten en legt het dagboek op tafel. Hij licht zichzelf bij en dan valt het hem op dat hij op precies dezelfde plek zat als toen.
***
Chantal en Peter kibbelen om het laatste worstje uit de pan.
“Ophouden,” komt vader ertussen. Het kost hem moeite om zijn stem te verheffen, “we hebben met iemand van de politie gepraat. Ze waren tevreden over de medewerking van Peter, zodat ze hem niet verder vervolgen voor heling. Maar de jatterij van dat geld blijft staan. Er is een uitweg. Als we dat doen, krijgt Peter geen strafblad.”
“Wat is dat? Boete betalen?” oppert Julie.
“Nee, daar komen we niet mee weg. We moeten in therapie. Wij allemaal samen.”
“Waarom dat nou weer?” suddert Julie. “Ik heb toch niks gedaan?” schrikt Patrick. “Wat is dat, therapie?” vraagt Chantal. Peter kijkt timide voor zich uit.
“Nou, jullie weten toch dat het hier niet zo goed gaat?” schiet moeder er tegenin, “jullie halen allemaal streken uit en de een liegt nog harder daarover dan de ander. En ik kan er weer achteraan. Ik zit me hier een beetje in te spannen om deze tent te laten reilen en zeilen en dan gebeurt ons zoiets.”
Vader legt zijn hand op moeders arm: “Dan wordt het hoog tijd om er iets aan te doen.”
Moeders ogen flitsen: “Hoog tijd? Moet jij zeggen. Jij bent er nooit bij overdag. Nooit geweest. Je hebt geen idee… Maar ik vind dat we dit voor Peter moeten doen.”
Vader zucht, hij houdt zich met moeite in, de stilte verzwaart zich: “Gezinstherapie,” klinkt het na een tijdje, “we gaan onder leiding van iemand die er ervaring mee heeft praten over wat er in ons gezin allemaal leeft, waar het mis… ik bedoel niet helemaal goed is gegaan. Zodat we er met elkaar uit kunnen komen.”
“Moeten we dan naar de dokter?” vraagt Chantal. Julie doet moeite om haar lachen in te houden. Een venijnige blik van moeder straft haar direct af.
Vader schudt zijn hoofd: “Nee, we gaan naar een gebouw met een kamer waar we gaan praten. Met elkaar, maar ook afzonderlijk met de therapeut. Jullie moeten daar eerlijk mee praten, jullie mogen niet liegen.”
“Dat zal niet meevallen,” sneert moeder, “jullie zijn allemaal leugenspecialisten.”
Vader raakt haar arm aan: “Maar je kent mij toch? Ik heb je nog nooit voorgelogen,” lacht hij.
“Ja, sorry,” moeder kijkt als een boerin met gigantische kiespijn, “ik bedoelde het niet zo.”
“Waar en wanneer gebeurt dat?” vraagt Julie, “ik ben niet iedere middag even vroeg klaar op school.”
Patrick knikt. Dat is zo. En het is ook een heel eind fietsen uit de stad waar hij op school zit.
“In Nieuwendam, het Medisch Opvoedkundig Bureau, vlak bij het sluiskolkje van het Zijkanaal. Mama en ik hebben jullie roosters bekeken, het kan op de vrijdagen. Dan hoeven jullie geen vrij te vragen.”
“Gelukkig,” zucht Julie, “dan hoef ik ook geen smoesje te verzinnen. Als ze er in de klas achter komen, ik schaam me rot…”
Patrick ziet de kaart van de stad voor zich. Dat is een heel eind uit de route. Hij wil wat zeggen, maar moeder kapt hem af: “Jij fietst al zo veel tegenwoordig, dat moet voor jou geen probleem zijn om een kortere weg te vinden.”
Dat zal wel, denkt hij, maar ik ga toch eerst kijken waar het is.