Welkom Thuis van Bløf

Binnendoortje Campus

Ik stap weer op de fiets. Tijd voor een laatste stukje nostalgie voordat ik weer richting Hengelo ga. Ook op dat traject kom ik nog wat markante punten tegen.

De Boerderij

Op het Landgoed Drienerlo stonden vroeger een aantal pachtboerderijen. Dat waren nuttige inkomsten voor de grondeigenaar en het land kreeg er meerwaarde door.

In het ontwerp van de THT was geen plaats voor landbouw of veeteelt, techniek moest er komen. De boerderij op deze plaats werd rücksichtslos gesloopt om plaats te maken voor een nuttig gebouw. De herinnering aan de boerentijd zou verdwijnen. Een ontmoetingsplek voor studenten zou het verleden uitwissen.

Tja, men rekende buiten de architect Piet Blom (1934 – 1999). De Boerderij was zijn eerste project op de campus. Op elegante manier herstelde hij de herinnering aan de oude boerderij. De studenten hadden er een mooie mensa en ontmoetingsplek aan.

De Boerderij (foto 48) bleef een ontmoetingscentrum. Toen mijn oudste dochter in 2006 als Bestuurskundige afstudeerde, hadden we er een mooie receptie.

Het TW-RC gebouw (Cubicus)

Voor de wiskundevakken in het eerste jaar moest je bij Toegepaste Wiskunde zijn (foto 49). Dat zat met recht in een avontuurlijk gebouw dat er van verre een beetje uitzag als een Missisippi-stomer, zo’n raderboot. Een doolhof van hokjes en trappen op verschillende niveaus. De weg naar de kantine wisten we evenwel blind te vinden!

Het Rekencentrum bevatte destijds de mainframe computer van de THT. Je kon de computerruimte vanaf een galerij bekijken. Een bijna sacrale sfeer van technologische hogepriesters: Mannen in witte jassen liepen af en aan om de machine te voeden.

Wij moesten destijds de programmeertaal Algol60 leren om met deze grote kunstmatige niet zo grote intelligentie te converseren. Een zeer rechtlijnige taal waarmee je de computer alles tot in de kleinste details duidelijk moest maken met variabelen-declaraties, array-definities, logische nestjes bouwen en wat meer zij. Allemaal zeer abstract, vele eerstejaars snapten geen hout van de colleges. Het werkelijke nut van het vak was naar bleek niet het bevredigen van een computer, maar het strategisch leren oplossen van problemen. Dat bleek ik bij het tentamen te begrijpen, maar ik had verzuimd de computertaal exact in het geheugen te prenten. Een onvoldoende door “grammaticafouten”.

De oefeningen waren een belevenis. Je moest  je programma uitwerkingen in een vast formaat op vaste tijden bij de balie van het rekencentrum inleveren. Dan ging het naar de ponskamer. Daarna kwamen de witte jassen om de computer ermee te voeren. Het moest perfect zijn, want alle fouten die je maakte werden gewoon mee ingegeven.

Na de zogenaamde run kon je met kloppend hart de uitdraai van je programma ophalen. Het bleek dat de computer en ik elkaar vaak niet begrepen. Het was een hele toer om uit de vage foutmeldingen in het Engels de oorzaak van je probleem op te maken.

De zaak werd stressvol tegen de inleverdatum van het practicum. Iedere fout kostte je een dag om een nieuwe run te draaien. Uiteindelijk lukte het net op tijd, maar erg veel passie om programmeur te worden kreeg ik er niet van.

Het TW-RC gebouw kende een roerige geschiedenis. Het mislukte en eeuwig verzonken kunstwerk in de vijver was niet het enige. In 2002 stichtte een gefrustreerde medewerker brand in het gebouw, waardoor het voor de helft afbrandde. Het viel niet mee om via de doolhoven bij de vuurhaard te komen.

Het BB gebouw (De Spiegel)

Het Bestuur en Beheer (B&B) gebouw was een van de eerste gebouwen op de jonge THT, een duidelijke uitwerking van de nieuwe zakelijkheid in de architectuur. Mijn eerste kennismaking bij de ingang van de Hogeschool. Het B&B gebouw had naast de kantooromgeving voor het beheer ook een aantal collegezalen.

Ik herinner me dat de toeloop bij een bepaald wiskunde werkcollege zo groot werd (de docent kon het beter uitleggen dan de professor) dat de kleine ruimte in het gebouw van Toegepaste Wiskunde te klein werd. Zodoende kwamen we in het B&B, waar zelfs de grote collegezaal volliep.

Het B&B gebouw is heftig verbouwd en heet nu De Spiegel (foto 50), een naam die het te danken heeft aan de opvallende gevelbedekking.

Ommetje in het Park

Ik steek de Drienerlolaan over richting het park rond het Carillion, Carillionveld in de volksmond. De Drienerlolaan was ooit geprojecteerd als een tweebaans toegangsweg tot de Campus. Die ambities werden snel minder, de weg eindigt in een T-splitsing, links ga je naar het centrum en de studentenhuisvesting, rechtsaf gaat het naar de onderwijsgebouwen. Dat was ook de oorspronkelijke opzet van de THT, een scheiding tussen onderwijs enerzijds en huisvesting en recreatie anderzijds. Uiteraard moet er op de studentenkamer nog steeds gestudeerd worden.

Een heel mooi stukje Drienerlo, waar de sfeer van het oude landgoed nog aanwezig is (foto 51). In dat gedeelte staat de carilliontoren als landschapskarakteristiek (foto 52).

Via het geitenpaadje (foto 53) kom ik op de Campuslaan, waar ik nog even de dramatische skylinewijziging kan waarnemen. Zonder Sky zit er toch wat meer evenwicht in het geheel (foto 54). Tja, dat is vooruitgang…

Boerderij Bosch

Boerderij Bosch (foto 55) was de laatste pachtboerderij op het landgoed Drienerlo die nog actief was toen de THT startte in de zestiger jaren. Het woonhuis en de stallen werden in gebruik genomen door de universiteit. Het woonhuis is het honk van de personeelsvereniging van de UT, de stallen fungeren als ontmoetingsruimte en feestzaal.

Toentertijd fietste ik er gewoon langs.

De Hunkerbunker

In het campusidee was voorzien in huisvesting voor zowel studenten als onderwijzend personeel en staf. Professoren betrokken villa’s aan de Langenkampweg, gehuwde wetenschappelijk medewerkers woonden aan de Reelaan of Drienerbeeklaan en de vrijgezellen onder de wetenschappelijk medewerkers kwamen terecht aan de Campuslaan in de zogenoemde Hunkerbunker (foto 56). Vermoedelijk kreeg de flat die naam omdat hij naast de huisvesting voor meisjesstudenten stond en de bewoners uitzicht hadden op de binnenplaats van de meisjesflat. Verhaal gaat dat de bewoners in het begin van de THT een oogje in het zeil hielden ten aanzien van het welzijn van de dames in een mannengemeenschap. Geruchten vertelden echter over de goede hoop op een wetenschappelijk koppel a la Pierre en Marie Curie.

De Meisjesflat (Logica)

Zeker in de zestiger jaren was de techniek een mannenwereld. Bij de inrichting van de THT was er zeker bij de studentenhuisvesting geen enkele rekening gehouden met de dames. Het was dan ook puur humor dat zich bij de eerste lichting in 1963 drie meisjes inschreven. De moraal van die tijd stond ongehuwde meisjes onder een dak met jongens niet toe, dus ze kwamen terecht in een noodverblijf, een leegstaand medewerkershuis aan de Drienerbeeklaan.

Het lag in de verwachting dat er meer meisjes de sprong in de techniek zouden wagen, dus werd er een speciale meisjesflat gebouwd aan de Campuslaan (foto 57 en 58). De architect Herman Haan die al de patiowoningen had ontworpen tekende voor het ontwerp, met ook een kleine patio in het midden. Deze meisjesflat bleef tot 1989 in gebruik. Tegenwoordig is het Logica, een gastenverblijf dat je kunt afhuren. In de nabije toekomst wordt dit pand opnieuw ingezet als studentenhuisvesting.

Toen ik op de THT kwam wonen was de jongens/meisjesscheiding al minder stringent, op een aantal flats woonden meisjes en jongens onder een dak, een situatie die normaler werd toen opleidingen zoals Bestuurskunde startten. Desalniettemin kozen een groot aantal dames toch voor een meisjesflat. Uiteraard gingen er de nodige hunkerverhalen over de feestjes aldaar. Dat krijg je met kerels onder elkaar met enige verstandsverbijstering door de beugels Grolsch.

Hoe dan ook, we hebben zelf op de Matenweg gemerkt dat een mix een goede sfeer creëert zodra je eenmaal aan elkaar gewend bent. Er waren natuurlijk ook verhalen van flats waar liefde en hormonen de nodige problemen brachten in de sfeer. Met zijn tweeën verliefd zijn op eenje is ook wel een probleem dat haantjes- en hennetjesgedrag oproept. Wel, daar hebben wij onderling niets van gemerkt.

Witbreuksweg

Ik verlaat de Universiteit Twente via de oude Horstlindeweg (foto 59). Hier blijkt dat het universiteitsterrein een afgesloten terrein is, in de late uren kan de slagboom dicht en kun je alleen via de portiersloge in en uit.

Ik rij de Bosweg af richting Hengelo. Ze hebben de weg weer netjes belijnd (foto 60). Verderop staat alweer een Te Koop bordje. Zou de upper class de regio ontvluchten?

Ik passeer het zijstraatje naar de meest noordelijke studentenhuisvesting van de universiteit: De Witbreuksweg. Het experiment met de piramides door de architect Herman Haan (1914 – 1996) aan de Matenweg was succesvol, in 1971 kwam het piramide- en mastabacomplex aan de Witbreuksweg gereed.

Je kunt ook hier merken dat het vakantietijd is, er loopt zelfs geen kat rond (foto 61). Ik fiets met enige behoedzaamheid over de paden, men zou mij voor een bejaarde inbreker kunnen aanzien in plaats van een nostalgisch rondfietsend oudje.

De woningnood is ook onder studenten hoog. Dat zie je nog niet direct aan het aanbod op bijvoorbeeld Kamernet, maar je merkt het wel aan de marktwerking, de huurprijzen die je daar ziet. Gebrek drijft de prijzen op. Voor de bedragen die je daar ziet, huurden wij begin deze eeuw een complete eensgezinswoning met zolder en tuin. Een schril contrast met de situatie toen ik hier als student kwam. Toen waren er te weinig studenten om alle kamers te bezetten.

De Witbreuksweg heeft door de woningnood de primeur van een trend waarvan ik hoop dat die zich niet gaat doorzetten: De flexwoning. Men denkt dat ze hier zeven jaar zullen staan. Is dan het probleem opgelost? Of is dan de technische levensduur van de containers ten einde?

Wooncontainers staan hier sinds 2022 vijf-hoog opgestapeld. Het complex zal gedeeltelijk gebruikt worden als tijdelijke opvang voor studenten uit de bestaande huisvesting. Er staat een enorm verduurzamingsproject voor de bestaande bouw op stapel waarbij in de wandelgangen het woord stadsverwarming valt. En dat terwijl Vattenfall net alle bestaande stadsverwarmingsprojecten stopt omdat ze niet rendabel zijn. Ach, studenten zijn jong en sterk en trekken een warme trui aan als door een nachtvorstje de temperatuur binnen niet boven de twaalf graden uitkomt. Een warme kruik in bed wil ook nog weleens helpen.

Hoe dan ook, dit flexwoningcomplex is met 230 units het meest dichtbevolkte plekje van de campus. Vijfhoog opgestapeld! Ze mogen haast wel een verbod op hoogvermogen stereoinstallaties instellen. Voor boemboxen is in een gehorig containercomplex vast geen plaats.

Hier zie je al vroege woningnood, een aantal containers is zelfs al aan twee individuele studenten verhuurd. Appartement met ingebouwde huisgenoot…

Men voert aan dat dit in het buitenland heel gewoon zou zijn, meer studenten op een enkele kamer. Stapelbedden, maar! Tja, wellicht wordt het eens tijd om voor slechte ontwikkelingen niet steeds als smoesje naar het buitenland te wijzen… Ik herinner me nog levendig de verhalen over de Afrikaanse kindertjes die heel graag de andijvie zouden komen eten die wij niet lustten. Toen wisten we overigens nog niet dat ze hier werkelijk in grote getale heen zouden komen om te zien of andijvie werkelijk lekker is.

Mijn jongste dochter heeft in Amsterdam na haar studie jarenlang woonplekken met huisgenoten gedeeld. Op gegeven moment was ze daar wel op uitgekeken, ze was als een kind zo blij toen ze een betaalbaar appartementje voor zichzelf alleen vond.

Ik hoop niet dat dit voor de huidige generatie een utopie wordt.

Ik rij de Witbreuksweg weer terug naar de Bosweg. Daar stuit ik op een doorkijkje naar hoe het vroeger was (foto 62). Het beroemde Twentse coulissenlandschap. Hoe zal dit eruit gaan zien over tig jaar, als ik er zelf niet meer ben? Een stukje pessimisme strijdt met het prachtige uitzicht. Op dit moment wint de zon.

Een zonnetje dat vrolijk op de bloemen schijnt als ik Hengelo weer binnenrijd (foto 63).