Seaside Rendez-vous van het album Night at the Opera van Queen

Angela’s ontslag

Opdracht uit Durf te Schrijven van Carry Slee.

Opdracht

Angela werkt bij een strandpaviljoen. Ze heeft een contract voor dit seizoen. Het blijken veel meer uren te zijn dan afgesproken, die bovendien niet worden uitbetaald. Haar collega Michel, die nog geen contract heeft, moppert ook en stelt Angela voor er samen met hun baas over te praten. Na werktijd stappen ze op hun baas af. Zoals afgesproken doet Angela het woord. Hun baas vraagt of Michel er net zo over denkt. Nee, antwoordt Michel. Hun baas ontbindt het contract van Angela en stelt Michel aan.

Dit is sec verteld. Probeer het verhaal nu zo te vertellen dat het boeiend en invoelbaar wordt. Je gebruikt het verhaal als basis en kijkt bij elke zin of je hem interessanter kunt maken.

Uitwerking

“Mevrouw, mevrouw!”

Angela veegt onopvallend het zweet van haar voorhoofd en beent naar het tafeltje. Man, vrouw, vier kinderen. Man houdt orde, vrouw bestelt.

Ze glimlacht geheel volgens protocol: “Wat zal het zijn, mevrouw?”

“Dat werd tijd, zeg! Vier Patatjes Oorlog, Een Hamburger, Een Tosti Hawai, vier maal Spa Blauw, een rode wijn en een alcoholvrij biertje.”

“Ik wil cola, mam!” onderbreekt een van de blagen het gezinsconflict.

“Niks daarvan, ’s avonds krijg je geen cola, anders slaap je weer niet.”

Angela klikt de bestellingen aan op haar Smartphone: “Dank u. We gaan ermee aan de gang, mevrouw.”

Twee andere klanten trekken de aandacht. Je kunt merken dat het etenstijd is, dat wordt sjouwen, zo meteen. Angela kijkt naar buiten, het strand is nog druk, dat gaat nog wel even door tot zonsondergang.

Afgelopen winter was ze blij met dit baantje. Studeren kost geld. Ze had warempel een contract gekregen. Er stonden zelfs uren op. Een vast loon! Jammer genoeg was ze de kleine lettertjes vergeten te lezen. Iets met overuren en weekenddienst in natura, tijd voor tijd.

In het voorjaar bleek dat geen probleem, ze draaide haar uren en kreeg netjes contant betaald op vrijdagavond. Weekenddiensten waren zeldzaam, baas Antonius had nog twee studenten in dienst die graag zaterdag en zondag werkten.

Maar nu, in de zomermaanden. Langer licht, beter weer, dus heel veel uren en Antonius’ studenten waren volgens hem op sabbatical. Ja, haar overuren werden genoteerd. Dan bouw je een buffer op voor de wintermaanden, had hij haar gerust gesteld, als het dan stormt, mag je thuisblijven en krijg je toch je geld.

Je ziet er geen cent van terug, dus, had het bij haar geknaagd. Maar ja, de lieve vrede en ze had het baantje toch nodig.

Het keukenluik schoof open: “Vier en dertig, vier en dertig,” klinkt de stem van Michel.

Michel heeft mazzel vandaag, moppert ze in zichzelf, keukendienst. Ik zit me hier rot te sjouwen.

Ze kijkt naar binnen. Dampende borden, een stel glazen. Goed voor een partijtje serveerstersacrobatiek.

“Gaat het?” grijnst Michel, “je ziet eruit als een Marathonloopster zonder uitzicht op de finish.”

“Nog een uur en dan kan ik naar huis. Volgens contract…” ze kijkt naar zee met een zucht, “maar nu het zo druk is…”

“Jij hebt tenminste nog iets zwart op wit,” moppert Michel, “bij mij roept hij steeds, het komt nog wel goed, je krijgt je geld toch?”

“Praat er dan over!”

“Ik ben geen verkoper. Jij wel, je staat je mannetje.”

“Nou, mijn contract is ook niet alles.”

Michel schuift het dienblad naar voren: “Misschien moeten we onderhandelen?”

Angela vindt haar balans met de bestelling: “Vrijdag na werktijd, als we ons geld krijgen.”

***

Angela schuift het laatste serviesgoed in de afwasmachine. Negen uur… Alweer te veel uren, gelukkig is het weekend nog vrij. Kan ze lekker haar geld gaan uitgeven.

Michel staat naast haar: “Zullen we?”

“Je weet wat je wil zeggen?”

Hij zucht: “Nee, doe jij het woord maar. Jij kunt dat beter dan ik.”

Angela knikt en loopt naar het kantoor. Michel volgt.

Antonius haalt het geldkistje uit de lade en controleert de urenstaat. “Aha, Angela, zes en veertig uren gemaakt, vijfentwintig betaald volgens contract, een en twintig uur in de reservepot.” Hij slaat een bladzijde om: “Michel, twintig uur gemaakt. Dat is niet zo veel in dit drukke seizoen. Dat wordt honderd euro deze week.”

Michel schrikt: “Dat is wel erg weinig! Ik heb vijf dagen gewerkt!”

Angela recht haar rug: “Daar wil ik het net over hebben. Ik maak tegenwoordig bijna dubbel zo veel uren als in het contract staat. Het lijkt mij terecht dat ik die extra uren ook betaald krijg, want ze zijn structureel geworden.”

“Het lijkt jou terecht,” Antonius laat een stilte vallen, “maar jij bent hier de ondernemer niet. Die extra uren zijn risicodekking voor de winter, als er minder bezoekers komen en als je een keer ziek bent. Dan moet ik een vervanger inhuren terwijl ik je toch doorbetaal.”

“Ik ben maar een keertje ziek geweest afgelopen winter,” reageert Angela, “toen stuurde je me naar huis omdat ik hoestte en je bang was dat de klanten zouden denken dat het Corona was. Je kon het alleen wel af, zei je. Dat was niet meer dan vier uur. Die risicodekking van jou is wel zeer ruim berekend als je niemand inhuurt.”

“Ja, dat is onderdeel van de bedrijfspolicy. Staat in het contract. Kleine lettertjes op de achterkant. Je hebt getekend, dus…”

“Zoals dat nu uitpakt, ben ik het er niet mee eens. Dit is afzetterij, ik werk in feite dus maar voor de helft van het geld.”

Antonius leunt achterover spreidt zijn vingers tegen elkaar: “Wel Michel, denk jij er ook zo over? Dat ik de zaak hier zit te flessen?”

“Nee, natuurlijk niet.”

Antonius pakt een papier uit de la: “Jouw contract,” langzaam verscheurt hij het document, “als je jezelf niet aan de regels wilt houden, wordt de overeenkomst ontbonden. Kleine lettertjes aan de achterkant. Je bent ontslagen.”

“Wat?” schreeuwt Angela, “kan dat zomaar? En al die reserve-uren dan?”

“Tja, dat is pech. Bedrijfsrisico. Ik moet nu weer een kostbare sollicitatieprocedure opstarten. Je kunt gaan.”

Geschokt draait Angela zich om. Michel wil haar volgen.

“Ho, wacht eens even Michel,” merkt Antonius op, “nu Angela ons gaat verlaten, kan ik je een interessante aanbieding doen. Een vast contract voor 32 uur met een bescheiden voorziening voor piekuren. Loyale medewerkers worden dienovereenkomstig behandeld.”

Hij pakt een papier

Angela knijpt haar knokkels wit. Smerige verrader, denkt ze, mij de kolen uit het vuur laten halen.

Ze zucht. Dat wordt zuinig aan doen, de komende tijd.