Vooraf…
In 1994 maakte ik voor het eerst bewust kennis met paranormale zaken. Mijn vrouw had al lang daarvoor grote interesse in het onderwerp, maar ik hield het rationeel op afstand.
Omdat ik in die tijd met een levenslang probleem worstelde, stelde ze voor om een magnetiseur/paragnost te consulteren. Dat maakte heel wat los, zowel bewust als onderbewust. Levendige dromen en het schrijven van een boek over een zo’n droom waren het gevolg van deze ontmoeting. Sindsdien bezoek ik regelmatig een magnetiseur en heb daar baat bij.
In een van mijn dromen verscheen mijn beschermengel, alhoewel de karakterisering “engel” ter discussie staat. Ik vind de term “gids” zelf beter, die staat wat dichterbij. Ik herkende haar, ze was er al toen ik veel jonger was, maar op de een of andere manier was mijn waarneming in mijn tienertijd en de jaren daarna wat minder scherp geworden. Die droom was een indringende ervaring die ik in onderstaand verhaal heb verwerkt.
Terug van Weggeweest van Hoe Sterk is de Eenzame Fietser door Boudewijn de Groot
Overleden Tijd
De slaapkamer is donker. Alles is in rust, behalve ikzelf. Gedachten houden mijn slaap op afstand en slaan als branding op mijn kust. Golven, ik lijk mee te deinen, een gevoel van duizelend wegglijden, alsof ik wentel op de stroom. De wind blaast wolken van donkerte weg, fel zonlicht schittert op het water.
Ik had toch mijn ogen dicht?
***
Een steentje schiet onder mijn schoen vandaan en tikt venijnig tegen de lak van een auto langs de kant van de weg. Schrik zendt een schokgolf door mijn lijf.
Potdorie, til je voeten op!
Mijn hoofd zit opeens vol met een stroom aanwijzingen rond mijn houding, een monoloog, een echo uit het verleden, die tegelijkertijd corrigeert en veroordeelt.
Loop rechtop! Rug recht! Zet je voeten recht neer, je lijkt Charlie Chaplin wel! Zo loop je ook overal tegenop! Ben je nou echt zo onhandig? Je moet meer op stoepranden lopen!
Ik kijk steels om me heen. Niemand te zien. Ik sla een blik op de glanzende metallic lak. Netjes gewassen, je ziet er alles op. Gelukkig onbeschadigd. Het steentje ligt nu op straat te wachten op een fietsband die het verder zal brengen op zijn queeste van toevallig contact. Ik ben ontsnapt aan een schadeclaim en gedoe met de verzekering.
Een echo uit het verleden sist op de wind. Kijk je nooit eens uit? Je kost ons een hoop geld. Steek verdomme je hand tenminste uit!
Ze vroegen thuis niet eens hoe het ging, dat viel niet op, ik kon gewoon lopen. Het ging alleen maar over schuldvraag en eigen risico.
Het sissen wordt onverstaanbaar en lost op in een windvlaag die het zand op straat in beweging zet. De wind is mijn enige gezelschap.
Is het altijd zo stil hier?
Ik kijk in de richting van de zon. Het opgespoten land in de polder vormt een oogverblindende woestijn. De horizon lijkt ver weg. In de verte trillen hoge bomen op de dijk in een luchtspiegeling. Raar, een polder kan nog zo weids zijn, aan de horizon kom je altijd de strijd van land en water tegen.
Nieuwbouw, Vinex, de boompjes zijn net aangeplant, de tuinen liggen braak, de trottoirs moeten nog bestraat. Toch zijn de meeste huizen al opgeleverd. Subtiele tekenen van leven, plantjes voor het raam, een achtergelaten kinderfietsje in het zand van de voortuin, alleen gelaten gereedschap op de vensterbank.
Ik had geluk dat ik er nog tussen kwam.
Ik had niet gedacht dat ik zo snel een nieuw huis nodig zou hebben. Gelukkig verdien ik genoeg voor de vrije sector. Ze wilde geen alimentatie van me hebben, dus nu kan ik ongestraft noodgedwongen wat meer geld in de huur stoppen.
Als jij in het verleden blijft leven, zie ik geen toekomst meer. Ik moet me steeds met haar meten, ik ben moe van vijfentwintig jaar strijd. Wat ik ook deed, zij ziet me nog steeds als koude kant en jij blijft maar hopen dat het ooit warm zal worden, maar daarbij geef je haar steeds gelijk zonder aan mij te denken.
Ik herinner me haar stem toen ze dit zei en knik in gedachten. Mijn lief heeft gelijk, net zoals zo vaak. Ik snap niet dat ze het zo lang met me heeft uitgehouden. Het was een ongelijke strijd. Ik kon er niet van loskomen. Ik heb er begrip voor, ik heb overal begrip voor, zelfs het onverteerbare. Ik mis mijn lief, maar ze wilde niet verder met me. Dat gevoel van verleden tijd, dat is pijnlijk. Zou het me net zo vasthouden als het verleden daarvoor?
Ik ben er.
Een huis met potentieel, zo noemde de makelaar het -dat betekent dat de meeste dingen optioneel zijn- gelukkig een oprit voor de deur, een zandtuintje ernaast. Zal ik er cactussen neerzetten? Een groot raam, dubbel-beglaasd, maar toch kan ik naar binnen kijken, ik moet nog gordijnen kopen. En zonwering misschien?
Boedelscheiding leidt tot meenemen van dingen die je zelf niet nodig hebt, maar de ander niet kan missen.
Ik vind dat een vreselijke gedachte en heb daarom het gros achtergelaten, alleen de stereo, mijn CDs en de computer staan in mijn nieuwe huis. Mijn venster op de wereld, maar ik heb nog geen verbinding. Beter nog maar geen Internet, ik moet eerst mezelf weer op de rit zetten. Ik ben blij dat er een Ikea in de buurt is, ik kan de meest noodzakelijke inboedel in stukjes kopen en thuis in elkaar zetten. Ikea puzzels zijn leuk!
Ik kijk even door mijn huiskamerraam naar binnen. Er staat een geranium op de vensterbank, cadeautje van een vriend. “Dan kun je jezelf ergens achter verschuilen,” grapte hij toen hij zag hoe leeg mijn huiskamer was. Ik lachte mee, maar was eigenlijk al een beetje dronken, dan zie je het niet meer zo scherp. Aan de muur en op het raam zie ik de contouren van mijn verwerkingsproces.
Sleutel in het slot, deur open, jas aan de haak, tas met boodschappen in de keuken. Mijn voetstappen klinken hol in de ruimte. De blaadjes aan de muur ritselen door de tocht.
Mijn Wall of Blame…
Ik heb een leven lang papiertjes op mijn muren, deuren en ramen geplakt, allemaal dingen die ik niet kon vergeten of vergeven. Herinneringen van mijn vroege jeugd, puberteit en later, genadeloze links naar het verleden. Een reminiscentiekerkhof, de papiertjes lijken op grafzerken, met datum en beschrijving. Ik weet welke spoken er achter die letters leven, maar kan ze niet verjagen. Allemaal verschijningen geboren uit een enkele illusie.
Werktuiglijk lees ik er een paar. Ze vormen een verhaal, een boek dat ik eigenlijk dicht wil doen. De macht der gewoonte houdt me tegen.
Ik moest eerst formuleren wat me dwars zat… en dan evalueren…
Dat was gelukt. Hele muren, ramen en deuren vol. Ik had geen zonwering meer nodig. Maar…. Hoe schat ik dat op waarde? Wat kan er weg? Wat is er waar en wat is er gekleurd door de beleving?
De bel gaat.
Wie zou dat zijn? Niemand kent me hier, ik moet de adreswijzigingen nog versturen.
Ik bereid me voor op een verkooppraatje voor maaltijdbonnen, liefdadigheid of de redding van mijn ziel.
Er staat een vrouw in het wit voor de deur. Haar hele wezen straalt woede, haar ogen flitsen, haar mond een streep, vuisten gebald. Het zonlicht op haar kleren is feller dan de reflectie van de woestijn. Ik sluit mijn ogen voor het licht. Ik blijf echter een beeld zien, een herinnering van lang geleden.
***
De nacht is mijn vluchtplaats voor de wereld van overdag. Realiteit vervaagt in visioen, daarin ontmoet ik hen elke dag. De wijze vrouwe en haar metgezellinnen.
Ze zijn gekleed in elegante antieke vrouwenkleren, met fraai bewerkte gordels en juwelen in armbanden en versieringen op hun blote bovenarmen. De oudste is het mooiste. Donkere ogen, met een fijne omlijning door haar zwarte wenkbrauwen. Zwart loshangend golvend haar, dat als een donkere waterval over haar schouders klatert. Een regelmatig gezicht, dat kan lachen en intens liefhebbend kan kijken. Een blik die me verwarmt en doorstraalt. Begrip en liefde. Een lichaam dat me bewust maakt van hartstocht, van een deel zijn van een leven dat wil voortleven.
Haar metgezellinnen verschillen weinig van de wijze, maar blijven op de achtergrond. Eentje is blond, een heeft het bruine haar in een vlecht gebonden en de laatste is roodharig, zij draagt het haar opgebonden met diepblauwe haarspelden. Haar ogen zijn grijs.
Ik wist van haar belevenissen in een wereld waarin mythen en realiteit nog één waren. We praatten er weleens over. Ik verbaasde me over haar binding met de god van de oorlog. “Vind je het gek?” lachte ze, “wat is liefde waard als je er niet voor wilt vechten?”
Op dat moment voelde ik me waardeloos. Ik was vredelievend uit angst. Ik zou nooit zomaar vechten. Ik was al te bang om me te verdedigen.
Ze streelt door mijn haar. “Wees niet boos op jezelf”, zegt ze, “soms is liefde nietsdoen of jezelf zelfs terugtrekken.”
***
Ik doe mijn ogen open en voel dat ze me met kracht opzij duwt, ik krijg geen tijd om vast te stellen dat ze dezelfde is uit mijn herinnering. Met felle passen beent ze naar binnen, naar de muur met de briefjes. Met venijnige gebaren trekt ze de briefjes van de muur. Het papier zit goed vast en is scherp, ik zie bloed druppelen uit sneetjes in haar vingers. Het houdt haar niet tegen.
Ik loop haar achterna: “Nee, niet doen! Ik heb die briefjes nodig! Anders herinner ik me niet hoe ik hier ben gekomen! Dan vergeet ik hoe ik zo ben geworden! Dit is mijn enige houvast!”
Ik grijp haar bij de schouder, probeer haar weg te trekken, maar ze is te sterk voor een worsteling. Ze kijkt me aan terwijl ze doorgaat met briefjes scheuren. De grond ligt vol met snippers, sommigen rood van bloed.
Haar blik is net zo scherp als het papier. Ik doe mijn ogen dicht, sla mijn handen voor mijn ogen, maar het helpt niks. Ik blijf het voelen. De angst voor een straal felle hitte die ijs ontdooit. Waar zit dat ijs? Ik moet opeens aan een sprookje denken. Een arrenslee. De eeuwigheid. Hete tranen. Ontdooien.
Stop met terugkijken, hoor ik in gedachten, zij wordt anders je einde. Iedere minuut die je aan achteromkijken en daarin wegvluchten besteedt, is dode tijd, wegvloeien van je leven. Ik zal nooit toestaan dat je zo je leven vergooit. Soms is de liefde het bloed waard.
Ze gaat door tot het laatste briefje op de grond ligt. De snippers smelten weg als sneeuw in de middagzon. Ik voel me leeg, de reden voor alle excuses die ik mezelf laat maken is verdwenen. Alsof de grond onder mijn bestaan wegslaat. Ik sta verstijfd, verkrampt.
Laat je vader vrij en vermoord je moeder, doorbreekt ze in mijn gedachten de impasse.
Ik knik. Omgekeerde mythe. Loslaten… Een natuurlijk proces. Doe je dat niet, dan raken alle verbinding verbroken en hechtingen onthecht.
Ze verdwijnt in een verblindende flits. In mijn gezichtsveld gloeit een grijnzende schedel na. Een waarschuwing. Als je zo door gaat...
***
Ik schrik wakker. Zweetdruppels glibberen langs mijn rug naar beneden en trekken een spoor van kilte. Mijn bloed jaagt in hoog tempo door mijn lijf, een venijnige kramp knettert in mijn kuiten. Ik klem mijn tanden op elkaar, met moeite vind ik het voeteneind om me af te zetten voor het strekken.
Ik ben thuis! Alles is er nog!
Met het zakken van mijn angst wordt het samentrekken van de spieren minder, ook al moet ik blijven oppassen dat ik niet weer in de kramp schiet. Heel langzaam laat ik de strek losser komen.
De omgeving is vertrouwd, de vage vormen van de gordijnen, de wekker op het nachtkastje van mijn lief, de poes die doezelt op ons voeteneind, even een verstoorde blik op mij slaat en weer verder slaapt. En bovenal mijn lief die rustig sluimert, zich onbewust van mijn angst.
Ik kijk op de wekker. Een heel uur te vroeg, het is net licht aan het worden. Ik kruip tegen mijn lief aan. Ze wordt er half wakker van: “Wat is er?”
“Naar gedroomd. Ik schoot in de kramp”
“Mmmm. Waarover?”
“Over verleden tijd.”
Ze draait zich half om. “Wat zeg je nou? Overleden tijd? Wie is er dood?”
“Nee, over verleden tijd. Ik vertel je het straks wel.”
“O:… Nu veel te vroeg nog. Nog veel te vroeg. Kom lekker liggen…”
Ik doe wat ze zegt. Haar hartslag en haar warmte kalmeren me, we raken langzaam in fase van rust. Mijn gedachten worden mistig door de slaap. Ik droom weg met nog een enkele heldere gedachte.
Wat ben ik blij dat zij nog geen verleden tijd is!
***