De Rand van de Witte Rotsen (2)

The Foggy Banks door Lothorien

Ochtendgloren, 31 Oktober 1982

Daar staat hij dan, vroeg in de morgen bepakt en bezakt op de kade van Portmagee. Een rugzak met lichte trekkerstent, warme slaapzak, kleine uitrusting, eten en zijn gitaar in een hoes. Al met al toch een aardige last om kilometerslang te dragen. Hij had geluk gehad dat een vriendelijke boer hem had meegenomen, de bus ging niet verder dan Caherciveen.

Ieren houden van muziek en iemand met een gitaar op de rug is voor hen een bard met bijzondere liederen en verhalen of een entertainer die alle bekende jigs en reels kan spelen waarop het gezelschap uitbundig kan dansen. Daarom kreeg hij ook een lift. Hij had de man onderweg zo goed mogelijk uitgelegd wat hij hier kwam doen.

De boer had hem een moment vorsend aangekeken: “Looking for Fairies and Sidhe, eh? Good luck, pal!” Ondertussen had hij een kruis geslagen en waarschuwend gefronst: “Take good care not to get entangled too deep with them! It’s almost Samhain, so take heed! The frontier between worlds is thin at this time!”

Een klein groepje toeristen loopt langs hem heen, druk pratend op weg naar de pier van Skellig Michael Cruises. Dat ze nog varen, het hoogseizoen is al lang voorbij. Skellig was zijn doel echter niet.

Hij speurt de kade af. Enkele viskotters deinen aan de touwen, de meesten onbeheerd, het visseizoen is blijkbaar over voor deze kleine vaartuigen. Op een van de schepen ziet hij kalme bedrijvigheid, een man is bezig met breeuwen en een ander repareert iets aan de tuigage. De geur van verhit teer prikkelt zijn neusgaten.

Rudy zet koers richting de kotter. “Sir, can I ask you something, sir?”

De man legt zijn breeuwhamer opzij, staat op en leunt op de verschansing. “Ask away, mate!”

“I’m looking for a passage to Greater Blasket!”

De visser zet grote ogen op. “Blasket? You must be crazy, pal!” roept hij verbaasd uit, “everyone here in Portmagee goes to Skellig, those bloody Blasket Islands are unhabited. Only ghosts dwell there amongst the ruins of the village. Should stay away from it in this season! You’ll blow off the beach if a storm comes in.”

Geesten, denkt Rudy, misschien ben ik juist daarnaar op zoek…

“I’m on a kind of pilgrimage, I want to stay two days on the greater island to celebrate the Samhain rituals. I don’t mind to be alone for a few days. I have camping experience in winter.”

“Rituals, pilgrimage? Greater Skellig, that’s the right place for pilgrimages, just visit the monastery of St. Michael there”, brengt de visser er tegenin, “An Blascaod Mór is no nice place to stay. Ruins and ghosts. Nothing more. The last family left there before I was born. It’s deserted now, only seagulls and seals like the spot.”

“I don’t mind, I am prepared”

“You even won’t find a pub there!” probeert de man hem te ontmoedigen, “only a few idiots visit the place, even the shepherd lives on the mainland. I must say that they are planning to restore some houses for lodging, but I guess that will take a few years. We Irish like a moderate pace.”

“Nevertheless, I want to go there,” reageert Rudy stug. Hij laat zich niet van zijn doel af praten. Hij had het haar beloofd.

“Why don’t you go to Dún Chaoin ferry at the other side of Dingle Bay? It’s much closer!”

“Inquired after it, but they are not sailing in this season.”

De visser staakt de strijd en haalt zijn schouders op: “Okay, it’s your good money sir, mind you, the Skellig boat is much, much cheaper than the rent for a fishing cutter and crew.”

De visser slaat een blik op het bord bij de kade van de Skellig Ferry en zwijgt een moment. Rudy volgt zijn blik. Daily Skellig boat trips: 50 pounds, leest hij. Onbewogen kijkt hij de man weer aan. Deze zucht verbaasd alsof hij had verwacht dat gierigheid de overhand zou krijgen. Rudy reageert echter niet. Zijn gezicht zegt genoeg.

“Very well, if you insist, whatever: You pay, I’ll sail. I will buy my Claire an extra Christmas present from the money and drink to your good health! Bring you there and pick you up again for hundred and fifty pounds.”

Rudy slikt even. Het is inderdaad een stuk duurder dan een dagtripje naar Skellig. Maar goed, hij had het Virginie beloofd: “Agreed.

De man komt naar Rudy toe over de loopplank. “We will sail sharp at noon and I will pick you up from An Blascaod Mór two days later”, vat hij hun overeenkomst samen, “weather forecast is fair, should be no problem, maybe a bit windy. At your own risk, mind, if the weather changes for the worst, I’ll call the Coast Guard to pick up you bloody tourist from that deserted place, I won’t risk my neck with those cliffs. So, make sure to have some extra food and warm clothing with you. Just in case.”

Rudy betaalt de visser vooraf. “I’ll be there!”

Hij draait zich om, op zoek naar een winkel voor wat extra voorraad en een pub om de resterende uren stuk te slaan. En te mijmeren over hoe hij hier terecht was gekomen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven