Pastorale door Liesbeth List en Ramses Shaffy
Zomer 1969
Ze is vroeg op de Via Gladiola, de lopers komen vanmiddag pas aan. Haar hart klopt in haar keel. Ze had nu een jaar met Henry gecorrespondeerd.
Een brief per twee weken, soms nog meer, bedacht ze zich, over en weer…
Karel had een keer gevraagd wat dat voor brieven waren die ze steeds kreeg. “Penvriendin,” had ze geantwoord, “ik raakte er mee aan de praat toen ik op de St. Annastraat op jou aan het wachten was.”
Haar echtgenoot had zijn schouders opgehaald en haar briefgeheim gerespecteerd. Schrijven was niets voor hem, hij maakte liever kilometers. Sylvia zorgde er wel voor dat hij de aanhef in haar brieven niet te zien kreeg.
Hun brieven ontsloten een andere wereld voor haar. Een universum van literatuur, muziek, een enkel zelfgeschreven gedicht vol tederheden of een intens verhaal. Nee, niet de eerste brief al, maar toen de verbondenheid op papier groeide, kwam dat verlangen naar tederheid erbij. Want ze verkenden ook elkaars universum en zagen het licht van elkaars sterren.
En meer dan dat…
Ze voelt een duidelijke spanning in haar middenrif. Hoe ziet een ontmoeting er na een jaar intiem schrijven uit? Zou het tegenvallen? Zouden ze beiden een droombeeld van onrealistische fictie voor elkaar hebben geschapen?
Het huis aan de St. Annastraat. Ze aarzelt bij het tuinhekje. Zou ze? Gedecideerd belt ze aan. Henry doet open. Een moment staren ze elkaar zwijgend aan, tasten af of het beeld op papier en dat van de werkelijkheid een op een zijn.
“Kom binnen, lieve Sylvia!”
Een knuffel in de gang. Een omhelzing die naadloos overgaat in een langdurige kus. Sylvia zucht. Dit heb ik in mijn leven al zo lang gemist! Een worsteling om te ontbloten, een wedstrijd om wie zich het snelste bloot geeft, de bos gladiolen smakt op de keukentafel. Een spoor kledingstukken op de trap naar boven, een warm welkom op zijn bed en een nog warmer welkom in elkaar.
Een herinnering van achttien jaar terug… Nee, zo moet het nu niet gaan, denkt ze angstig. Ze verstart even, maar hun nabijheid brengt haar op andere gedachten. Als het dan toch moet gebeuren, dan liever van hem… ze voelt een vrede die hun beiden bevrediging brengt.
Dat gevoel blijft als ze later samen eten en in woorden meer uitwisselen dan op papier in die korte tijd mogelijk is. De euforie houdt haar schuldgevoel op veilige afstand. Tot het geluid van het naderende muziekkorps hen terugdrijft naar de realiteit.
“Tot schrijfs, en,” beiden beloven dat zonder aarzeling, “tot volgend jaar”.
Karel kijkt verbaasd op bij het welkom van Sylvia: “Je ziet er opgewonden uit!” merkt hij op, “normaal ben je nooit zo enthousiast!”
Sylvia bloost diep: “Da’s de sfeer van de Vierdaagse! Ik had het nog nooit zo ervaren als deze keer!”