Winter in America van Doug Ashdown
Winter 1992
De dagen zijn kort en grijs, de kerstdagen hebben hun glans verloren, het laatste vuurwerk is reeds lang in schittering uiteengespat.
Dat geldt al dertig jaar voor ons huwelijk, denkt Sylvia, was dat even een doodloper!
“Ik ga de zolder opruimen,” kondigt ze resoluut aan, “goede voornemens moet je direct uitvoeren.”
“Volgens mij ligt er helemaal niks meer op die zolder,” klinkt het knorrig vanuit de luie stoel met uitzicht op de somber-mistige straat, een uitgelezen plek voor een blik door de geraniums, “je ruimt ieder jaar die tent weer op!”
“Klaag niet, daardoor heb ik vorig jaar jouw verzameling Vierdaagse-kruizen teruggevonden, die miste je al jaren!”
Een hand wijst vanuit de stoel naar de stok bij de deur: “Daar heb ik nou niks meer aan! Ik krijg mijn benen nauwelijks meer rond.”
“Mooie herinneringen, toch? Net zoals onze trouwfoto, daar heb ik nou toch ook niks meer aan? Je raakt me al jaren niet meer aan!”
“Je gaat je gang maar! Kan mij wat schelen.”
De Hel bestaat ook op aarde, schiet de pijn door haar heen.
De vlizotrap vormt een flinke barrière, die ze hijgend slecht. Het peertje werpt lange schaduwen. Achter het gordijn, daar liggen ze in een afgesloten koffertje. Henry’s brieven… En die van haar. Voor eeuwig samen.
Tot ze hier de tent leeg komen halen. Ik ben benieuwd hoe de kinderen ze lezen… en wat ze dan van hun moeder denken…
Jarenlang had ze met Henry romantiek op papier bedreven, behalve dan bij het koffiedrinken op de Via Gladiola. Daar zette ze alle volzinnen uit haar correspondentie om in de daad terwijl Karel buiten op de meet zijn beste beentje voor zette.
Zowel Karel als ik hadden iets om naar uit te kijken in Nijmegen…
Zij en Henry waren echter ouder geworden en verloren elkaar door de omstandigheden uit het oog, op gegeven moment kreeg ze ook geen antwoord meer op haar schrijven. Ze durfde niet te gaan kijken wat er gebeurd was.
Sylvia bladert door de brieven. Het verhaal ontplooit zich in haar gedachten, haar blik en zijn blik, samen in een oceaan van liefde. Haar verlangen om hem in zich op te sluiten en iets van hem mee te nemen dat ze kon koesteren. Zijn drang om zich te verliezen en voor altijd in haar te verdwijnen. Een jaar lang verhalen van uitzien naar dat ene moment met de Via Gladiola op de achtergrond. Alle literatuur die ze lazen, alle muziek die ze elkaar beschreven, alle verhalen die ze elkaar opdroegen stonden in dienst van de liefde die zich niet mocht laten kennen. Alles zonder schroom, zonder enige zorg laat staan voorzorg.
Moeder Natuur was gelukkig verstandiger dan wij…
De herinnering brengt een blos op haar wangen. Nee, Karel zal het beneden niet merken, hij weet alleen hoeveel inspanning het haar kost om die trap op en af te komen.
Ze bekijkt hun laatste brieven. Watervlekken, de tekst hier en daar uitgelopen. Ze weet hoe dat komt en huilt opnieuw. Heel zacht, Karel mocht het eens horen, tranen druppen langs haar wangen om haar verloren verlangen.
Zo ontzettend jammer dat Karel met die Vierdaagsen moest stoppen… De rotzak, waarom moest hij ook ziek worden!