Dood en Gladiolen (7)

Mooie Dag door Bløf

Zomer 2018

De oude vrouw knikkebolt en schrikt wakker. Is ze zo moe? Stijfjes komt ze overeind en slaat het juiste pad in.

Langlopers worden uiteindelijk doodlopers, en hetzelfde gold voor Karel. Daarom was ze hier, haar echtgenoot had een mooi plekje aan het pad. Ieder jaar kwam ze er op haar verjaardag. Met een bosje Gladiolen. Om hem er nog eens aan te herinneren wat voor een ontactische en slappe idioot hij was geweest.

Laatste zerk links… Ik ben er…

Het graf ligt er netjes bij, de stenen wandelschoenen op de dekplaat zijn schoongemaakt, het plastiek met al zijn Vierdaagse-kruizen schitteren in de zon. Een kindertekening zit vastgeplakt op de zerk en bedekt deels de tekst. Voor opa… Er staat een naam op. Van haar kleindochter die ze niet wil zien omdat zij en haar oudste dochter al jaren ruzie hebben. Oorzaak vergeten, maar de vijandigheden zijn ingesleten.

Karel Verbeest, 1933-2014, You’ll Never Walk Alone… Wat een tekst! Ik was gewoon gek om zijn laatste wens te honoreren!

Met een nijdig gebaar steekt ze het bosje gladiolen in de bloemenhouder. Woede tegen twee generaties welt in haar op. Eigenlijk wil ze een trap tegen de zerk geven.

Een stemgeluid onderbreekt haar verhitte mijmering. Verderop vindt een uitvaartritueel plaats. Een paar mensen staan bij een open graf. Dragers zetten een lijkkist op de graflift.

Nieuwsgierig schuifelt ze naderbij. Het gezelschap is klein, zo te zien is er praktisch geen familie bij. Dat lijkt haar eenzaam. Ze bekijkt de aanwezigen. Uitvaartleider, vier dragers en nog een enkele man.

Hij doet me aan iemand denken, mijmert ze.

Haar geheugen is echter niet meer wat het geweest is. Haar blik glijdt over de kist. De zon schittert op een fotolijst. Er ligt tenminste nog een krans op het hout, het lint wappert in de wind.

Anjers met fresia’s, een aparte combinatie. Vreemde kleuren.

Ze heeft interesse aan bloemschikken. Daarom loopt ze voetje voor voetje naar het gezelschap toe om de krans nader te bekijken. Niemand merkt het oude vrouwtje op.

Best leuk gedaan, zo met dat groen ertussen… Het vloekt toch niet zoals ik vreesde…

Werktuiglijk leest ze de tekst op het lint. In Liefdevolle Herinnering aan Henry Voetbal.

Ze staat stokstijf. Het zweet breekt haar uit. Een scherpe herinnering. Deels gepassioneerd, deels liefdevol, deels verdrietig, deels geschokt dat haar oude liefde blijkbaar niet meer van deze wereld is.

Zo noemde zijn neefje hem altijd, ze gingen samen naar NEC voor de thuiswedstrijden.

Nu weet ze wat ze in die ene nabestaande herkent. Sidderend wacht ze totdat de kist in de kuil is gelaten en de uitvaartmedewerkers en het familielid de aftocht blazen. Ze bestudeert de kist in de diepte, het lint op de krans nu in rust. Henry Voetbal…

Hij wist mijn adres… Hield hij zo veel van me, dat hij hier…?

Ze schiet vol. In een opwelling draait ze zich om en loopt zo snel als ze kan naar het graf van haar echtgenoot. Ze grist het bosje gladiolen uit de houder en haalt de tekening van de zerk. Gelukkig, de achterkant van het papier is blanco.

Aan twee kanten voltekenen voordat je een nieuw blaadje pakt, zei ik vroeger altijd.

Bijna afwezig bedenkt ze zich, dat haar dochter daar blijkbaar iets van geleerd heeft. Vrijgevigheid en niet te zuinig. Ze draait het papier om en bekijkt het tafereel. Een gezellig samenzijn van lachende koppoters onder een vrolijk ogend zonnetje in heldere kleuren. De poppetjes hebben allemaal namen en twee van de vrolijke wezentjes zijn gemerkt met de familierelatie: Opa en Oma. Er staan vertederend kinderlijk geschetste hartjes bij. Ze herkent het handschrift. Opeens realiseert ze zich dat haar dochter haar eigen kind iets belangrijks heeft geleerd. Een harmonie in de volle zon waarvan zij alleen de schaduwen heeft ervaren.

Waarom zie ik dat nu pas?

Ze loopt terug naar het pas gedolven graf. Ze kijkt naar beneden. Opnieuw herkenning. Ze huilt. Herinnering aan warmte, gedruis van de intocht op de achtergrond, de gladiolen op de keukentafel, zijn strelingen, haar passie, ze had zich nog nooit zo diep geopend en nog nooit zo’n hartstochtelijk verlangen gehad om iets van hem mee te nemen dat ze diep in en onder haar hart kon koesteren.

Met een teder gebaar laat ze het bosje gladiolen boven de kuil los. De bloemen maken een zachte landing op de krans en kleuren er geweldig bij. Haar bloemschikhart gaat open. En meer…

Ik ga een mooi verhaal van onze brieven maken…

Ze glimlacht en schrijft een boodschap achterop de kindertekening. Het papier legt dezelfde weg af als de gladiolen. Fladderend als een vlinder op weg naar nectar.

Vaarwel, Henry, you’ll never Write alone…!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven