Vooraf…
De laatste post alweer met UltraKorte Verhalen van maximaal 99 woorden, met nu de exemplaren die niet in de categorie Facebook, Schrijven of Relaties vallen. Veel van die verhalen zijn reactief, op thema’s die toevallig passeren in de verhalen.
Soms komen er in de Facebookgroepen vaste thema’s langs die zich als een soort koorts verspreiden, iedereen schrijft erover tot in het extreme toe.
Treffend voorbeeld daarvan zijn verhalen over misbruik in de jeugd, van pogingen tot incest tot pedofilie. Vaak goed verstopt in een scenario waarin de lezer nattigheid voelt en overduidelijk op het thema wordt gewezen, maar nergens exact letterlijk leest waar het over gaat.
De actualiteit speelt ook een rol, zo was er een keer dat iemand begon te schrijven over aanslagen onder de kreet Allahoe Akbar en binnen de kortste keren kwam er een serie verhaaltjes over langs stromen.
Racisme is ook een populair onderwerp, ik relativeer dat graag ; -) want je weet, een blanke man is op Facebook bijna per definitie een racist als hij geen Groen-Links stemt of de Palestijnse zaak niet openlijk is toegedaan.
Ik kan het bij deze themavorming niet laten om er soms een beetje reactief de draak mee te steken. Rassensaamzin, Spelletje, Verzuchting en Hakkûh in het Zand zijn hier een voorbeeld van.
Kerstverhalen doen het ook prima op het eind van het jaar. Ik schrijf daarover Boodschapper met een knipoog. Een verhaal over een kerstkonijn kreeg van mij een speels vervolg met Kerstcadeautje van een Huisdier.
Verder zijn het losse ideeën die spontaan opduiken. Pensionata is bijvoorbeeld inhoudelijk actueel, ook al heb ik helaas die straatprijs niet kunnen winnen, anders was ik full-time prozaschrijver geworden. Nu type ik nog een paar jaar door in het technische verhalengenre.
Ter afsluiting hieronder, de categorie-loze UKV. Gepubliceerd in volgorde van schrijven, de nieuwste bovenaan. 😉 Soms drijft de actualiteit me tot een kwinkslag. Daarom heb ik er een nieuwe term voor bedacht: Aktuaveetjes.
The Entertainer van Scott Joplin, gespeeld door Giovanni de Chiaro op klassieke gitaar
Ultieme oplossing
“Een stap in de goede richting! Na twee jaar pas!”
Mark verslikt zich in de koffie en kijkt op zijn horloge. Tien voor Acht in Café De Denktank. Bijna tijd. “Wat bedoel je? Maar wel snel, we hebben nog tien minuten voor Uur U.”
“2G. We hebben berekend dat we dan 94% minder ziekenhuisklanten krijgen. Da’s toch vooruitgang?”
“Mmmmm…”
“Maar we moeten verder. Op naar 1G. Dan naderen we de 100%”
“Je bedoelt genezen?”
“Nee, tuurlijk niet. Dat gaat niet vanzelf. Alleen vaccinatie gaat ons redden.”
“Oh, maar gevaccineerden kunnen toch ook ziek worden of met bijwerkingen in het ziekenhuis belanden? Zeker met ons beoogde regime van drie boosters per jaar.”
“Inderdaad, maar daarom is onze stip op de horizon Nul-G. Alles de wereld uit.”
“Maar Hugo, hoe ga je dat controleren?”
“Met 5G. Iedereen een Smartphone! Alles zichtbaar. Met elektronische identificatie, sensoren, camera’s, gezichtsherkenning. Op naar de transparante samenleving. Niet langer onopgemerkt naar de Chinees. Te wapen tegen maatschappelijke drop-outs.”
“Niet iedereen heeft zo’n ding, toch? Laat staan dat ze vijfentwintig euro in de maand over hebben voor een abonnement.”
“Gewoon voorschrijven, verplicht stellen en handhaven. Die stomme digibeten moeten zich maar eens laten opvoeden. Of we chippen iedereen gewoon. De kat en de hond hebben het al. Even de arm opstropen en klaar.”
“Zeventien miljoen hotspots. Dat geeft een enorme netwerkbelasting.”
“We zijn al met 6G aan de gang. Driehonderdmaal de 5G capaciteit, de hele wereld past erin. De Ultieme oplossing.”
“6G? Ultieme oplossing? Hmmmm…. Hoeveel punten had die ster ook alweer?”
“Ah, acht uur. Kom op, Mark, op naar de volgende persconferentie. De Denktank moet sluiten. Regels zijn regels.”
“Klopt, geen tijd meer om na te denken… We moeten rennen.”
VacSint
“Piet, ik voel me maar zozo.”
“Wat nu, Sint, het is toch net November? Alle kinderen wachten op u.”
“Ik meld me misschien een keertje ziek, dit jaar. Die drie prikjes zijn me niet goed bekomen.”
Piet zet grote ogen op: “Waarom geprikt?”
“Mevrouw Blok vond dat beter. Ik ben een risicogroep. Nederland is gevaarlijk.”
“Waarom? U hebt alles overleefd! De Pest van Justinianus overwon u grif. De Zwarte Dood kreeg op u geen vat. De Spaanse Griep gaf u zelfs geen koorts. Dan gaat u zich toch niet laten koeioneren? U hebt een ijzeren gestel!”
“Koe-ioneren?”
“Vache in Frankrijk, koeien leverden de eerste vaccins.”
Sint kijkt ernstig: “Dit is voorbeeldvorming, Piet. De kinderen moeten wel weten hoe gecompliceerd het allemaal is. Misschien volgen ze mijn exempel wel.”
Piet vliegt op: “Voorbeeld? Net zoals ik soms? Ik voel me melaats met die witte vlekken. Alsof ik een besmettelijke ziekte heb.”
“Nou nee, zo moet je dat niet zien.”
Sints metgezel zucht: “Mooi stel zijn we geworden. Een VacSint met bijwerkingen en een verblankte Zwarte Piet…”
I am Pandemic
Een menigte stormt langs, Pedro blijft met moeite overeind ondanks alle pogingen om hem van de sokken te lopen. Paniek en geschreeuw alom:
“Hij is besmettelijk!” “Zeker een ongevaccineerde!” “Vast een Spanjaard die de griep meebrengt!” “Spanje? Sinterklaas sponsort de pandemie!”
Verrast kijkt Pedro over de verlaten Dam. In het midden staat een eenzame figuur met mondkapje op.
“Wat is hier aan de hand?”
“Er was weer persconferentie gisteren.”
“Maar… die paniek?”
“Ik las vandaag in de Trouw dat de maatregelen erop gericht zijn om de urgentie bij de mensen terug te brengen,” hij plukt aan zijn mondkapje, “zelfs als het niet werkt. Het klootjesvolk laat het er anders bij zitten.”
“Dus we zitten weer met een benauwd bal masque?”
De man wijst op de tekst op zijn masker: “Ik dacht, ik help een beetje mee met die urgentie. Beetje reclame op dat ding. Dat zal Mark en Hugo helpen.”
“I am pandemic? Kom je nog wel ergens in, dan?”
De man draait zich om: “QR-rugcode, kun je van meer dan anderhalve meter scannen.”
Beleid
“Ons beleid is erop gericht om Nederland weer gezond, open, sociaal en milieuvriendelijk te maken.”
“Gezond? Met drie prikken onbekende effecten per jaar?”
“Je hoeft je als paria niet te laten vaccineren.”
“Open? En de QRG pas dan?”
“Je hoeft niet naar café, theater of festival.”
“Weglaten van mevrouw en mijnheer in de brieven?”
“Je hoeft je niet als man en vrouw te profileren.”
“Verdubbelde energieprijzen?”
“Da’s goed voor het milieu. Trek gewoon een trui aan.”
“Het dure leven?”
“Je hoeft niet te leven.”
“Doodgaan, dus. Goh, en jullie?”
“Wij? Niks hoor, wij moeten dit land levend houden…”
Pejoratief
“We halen het nooit!”
“Wat?”
“100 procent.”
“Dan hebben we een betere tactiek nodig. Geen consensus maar framing en shaming. Dat werkt.”
“Op welke manier?”
“Pejoratief taalgebruik. Weigerartiest bijvoorbeeld.”
“Nooit van gehoord. Wat doet zo iemand? Optreden bij een mislukt concours hippique?”
“Nee, weigerartiesten boycotten de coronapas. Ze komen gewoon niet. Al hun toeschouwers hadden zich zo verheugd op een vaccinatiefeestje. Die teleurstelling is slecht. Daar daalt de graad van. Dus moet je die artiesten framen. Zij discrimineren ons.”
“Is dat hetzelfde als weigerambtenaar, dienstweigeraar en weigerwappie?”
“Nee, tuurlijk niet. Dat zijn idealisten. Ga je schamen!”
Gezondheidscheck
Jean strompelt de ingang van het ziekenhuis door. Het is maar goed dat ze naar die knie gaan kijken. De baliemedewerkster kijkt hem vriendelijk aan.
“Ik kom me melden voor een ziekenhuispasje. Ik heb een afspraak.”
“Naam en adresgegevens?”
Jean laat zijn paspoort zien.
“Ziektekostenverzekering?”
Jean toont zijn verzekeringskaart.
“Nu alleen nog even de gezondheidscheck. Heeft u een app of QR-code uitdraai?”
“Nee, waarvoor? Dit is toch geen café? Ik kom hier niet voor mijn lol, hoor!”
“Dan komt u hier niet binnen. Nieuwe regels van VWS, onze baas: Toegang tot het ziekenhuis alleen met geldige gezondheidscheck.”
“Maar ik heb een afspraak met de specialist.”
“Niets mee te maken. Eerst een gezondheidscheck.”
“Ik kom hier omdat ik ziek ben. Zie-ken-huis, weet u nog? En dan checken op gezondheid? Als ik helemaal gezond was, dan stond ik hier niet.”
“Zonder positieve gezondheidscheck geen toegang. De prikpost is daarginds. Dan regelen we het gezondheidsbewijs direct. Daarna mag u weer ziek zijn.”
“Gezondheidsdwang? Jullie zijn echt een zieken-huis, zeg!”
Kinderlokker
“Wat een stom gedoe!”
“Was de kermis niet leuk?” vraagt vader.
“Er stond een clown bij een bus.”
Moeder trekt een wenkbrauw op: “Een clown op de kermis?”
“Ja, die beloofde me dat ik overal in mocht, dat we weer op vakantie konden gaan, en dat het nooit mijn schuld zou worden dat de hele klas thuis moet blijven.”
“Wat moest je ervoor doen?”
“Met hem naar binnen voor een prikkie. Dan kreeg ik een mooie kaart. Ik ga niet met vreemde mensen mee, hoor!”
“Oh, oh,” herinnert vader zich de waarschuwingen uit zijn jeugd, “een kinderlokker!”
Netwerkprotocol
Anne trekt haar Smartphone uit de achterzak. Het appje springt naar voren. Nu de QR nog. Het apparaat stelt zich scherp op het blokjespatroon.
Zwak signaal, transactie mislukt, reageert het apparaat, toegang geweigerd.
Een bord trekt haar aandacht: Hier geldt 3G.
“Wat nou?” mompelt ze, “wat een oude meuk!”
Nieuwe poging. Dezelfde reactie. Ze snelt naar de balie.
“Hee, relax, five feet distance, weet je wel.”
“Wat is dat voor klote-netwerk hier. 3G, ben je wel goed bij je hoofd? 5G is de mode.”
“Okee, het kan zonder Smartphone. Heb je bewijs voor Gezond, Getest en Drie Keer Gevaccineerd?”
Grensganger
“Halt! Aussteigen!”
Met kloppend hart stapt Sjors uit. Zijn de regels alweer veranderd?
“Sie sind Grenzganger?”
“Ja.”
“Ich brauche einige Angaben für ihr Besuch.“
“Okay.“
“Name?”
“Sjors Tucker”
“Geschlecht?”
“Man.”
“Alter?”
“65.”
“Familienstand?”
“Gepensioneerd.”
“Religion?”
“Gevaccineerd.”
“Ah, das is gut. Jetzt nur noch die Intelligenzprobe…”
“Waarom?“
“Wissen Sie das nicht? Wir haben eine neue Coronatest. Wenn das Intelligenzquotient weniger als 60 is, haben sie schon Corona gehabt und sind sie erlaubt nach Deutschland reisen.“
Sjors denkt opgelucht: Wies kiek’n en oe dom hoal’n is het beste wat ie doon könnt.
Geschiedmisbruik
Jeanne zucht: “Wat een rottijd, het lijkt wel op de Zwarte Dood.”
Tim trek een wenkbrauw op: “Hoezo?”
“Nou, die angst, die spanning, dat gedoe met besmettingen en wat de mensen allemaal mekkeren. Dat je antivaxers tegen de muur moet zetten.”
“Wil jij deze tijd daarmee vergelijken? We zijn nog lang niet aan de honderd miljoen. Je pleegt schandalig Geschiedsmisbruik!”
“De Middeleeuwen? Kom nou zeg!”
“Weet je wel wie er de schuld kregen?”
“Geen idee.”
“Daarom mag je niet vergelijken. Dan ontken je alle vervolgingen. Er is nog iets.”
“Het zal…”
“Je terminologie is unwoke: Het is Zwaar-Getinte-Dood.”
Een hard woord
“Hee, wat lees je daar?”
Jos reageert niet en bladert door.
“Hee, hallo? Zijn we er nog?”
“Sorry, handleiding voor de Politicus” antwoordt Jos, “wat hier staat doet me denken aan een liedje.”
“Sorry is the hardest word?”
Jos knikt: “Hier staat hoe je daarvan een hard woord kunt maken.”
“Heb je een praktijkvoorbeeld?”
“Ja, de premier excuseert zich voor het versoepelen van de maatregelen. Verkeerde inschatting.”
“Wat bedoelt hij dan?”
“Stom klootjesvolk, zie wat je gedaan hebt. Niemand luistert naar mij, ik had jullie nooit moeten vertrouwen. Eigen schuld!”
“Ja, zo wordt een excuus een aanval…”
What does it Matter?
“Waar sta jij achter?”
“Allemaal, ALM.”
“Ik ga voor BLM, die hebben recht op erkenning en excuses. Bij ALM zit ook WLM en dat is onaanvaardbaar. Dat zijn de schuldigen.”
“Rustig maar, als ik A zeg, zeg ik ook B.”
“Daar geloof ik niks van. Dat is niet woke. Ben je dan ook voor KLM?”
“Jazeker.”
“Wat! Ben jij voor die CO2 uitstoter? Jij bent Klimaatontkenner!”
“Ooit van Kiribati gehoord? Die lijden onder zeespiegelstijging. Als dat geen klimaat is…”
“Dat is geen ras. Jij discrimineert. Ik eis excuses van jou. Wie overal achter staat, is automatisch mijn tegenstander.”
Dood
“Hee, moet je horen, weet je het al?”
“Nee, vertel.”
“AL Snijders is dood.”
“Toe zeg, wat naar zeggen, zo doe je dat niet.”
“Wat nou dan?”
“Hij is o-ver-le-den.”
“Nou, veel te lang, dood is meer zijn stijl hoor. Een bijzondere schrijver.”
“Waarom is dood okee dan?”
“Lekker kort. Zo schreef hij. Vita longa, ars brevis…”
Stickmatiseren
“We hebben herkenbaarheid nodig in deze moeilijke tijden,” oreert de filiaalleider met brede handgebaren, “we moeten de lucht in ons bedrijf zuiver houden, van alle smetten vrij! Suggesties?”
“Medische identificatie. Alleen naar binnen met testbewijs.”
“Dat kost ons klanten. Geen mens betaalt 7,50 pp extra om binnen te mogen voor een lampje van twee-vijftig.”
“Veiligheidsbewustzijn kweken,” een mondkapjeslogo in bedrijfsgeel gaat rond, “opplakken bij iedereen zonder mondkapje. Dan weet iedereen dat men veilige afstand moet houden van die simulerende ademvrijers.”
“Goed idee, Adolf,” applaudisseert de filiaalleider, “perfecte stickmatisering. Kristalhelder in een donkere nacht. Zo krijgen we onze vrijheid weer terug.”
Testmaatschappij
😉 Iets langer dan 99 woorden
Wat een raar diefstalpoortje, denkt Piet. Hij haalt zijn schouders op en loopt de Appie binnen.
Plots loeit de sirene, lampen knipperen felrood. Mensen in de buurt deinzen angstig terug. Vijf ingepakte en gemaskerde beveiligers snellen toe. Piet voelt een knie in zijn rug, een arm om zijn nek en een druk op zijn borst. Hij ligt plotseling op de grond, de kilte van de vloer van het winkelcentrum verstijft hem.
Hij voelt dat iemand zijn identiteitsbewijs uit zijn zak trekt. Een bliep toont registratie. Een ander drukt zijn hoofd opzij. Een felle pijn vlijmt door zijn neus. Een bebloed wattenstaafje verdwijnt in een machine.
“Hou hem vast, we wachten op het resultaat.”
Minuten verstrijken als uren. Piet krijgt het benauwd. Hij voelt het bloed in zijn keel lopen.
“Negatief,” klinkt het gedempt achter een masker.
“Hmmm, bel Toegangspoort BV maar even, dat ze de sneltestdrempels aanpassen. Dit is al de vierde deze week die hier onnodig paniek veroorzaakt.”
De beveiligers zetten Piet weer op de benen. De mensen blijven schielijk afstand houden. Hij ziet de buurman staan. Ze fluisteren onder elkaar en wijzen naar hem. “Verbaast me niks,” vangt hij op.
“Wat kwam u hier doen, dat u ons zo aan het schrikken maakt?” ondervraagt de leider van de security.
Piet siddert: “Alleen maar een halfje wit halen…”
Politiek Correct
“Binnenhofsecurity, halt! Sensibiliseringspaspoort!”
“Pardon? Ik ben net nieuw hier. Vers gekozen.”
“Zonder Sensibiliseringspaspoort mag u niet deelnemen aan onze beleidsvorming.”
“Wat raar. Sensibilisering is vorming van antistoffen tegen een lichaamsvreemde stof na een eerste contact hiermee. Overdrachtelijk gezien is dat hier mijn missie. Ik zit in de oppositie.”
“Ruik ik hier dissident politiek incorrect gedrag?” gromt de beveiliger.
“Nee, ik sta overal fris in.”
“Antistoffen, u hebt het goed. U dient zich eerst te laten vaccineren voor een Sensibiliseringspaspoort.”
“Waarmee?”
“Rutte doctrine, veilig en effectief en uitgebreid getest de afgelopen tien jaar.”
“Waartegen?”
“Democratie.”
Achterkamertjesgesprek
“We zitten met een crisis, mensen.”
“Inderdaad, we konden die kwestie rond de vakantieliefdes van de secretaris-generaal nog afwenden.”
“En dat schandaal rond dat neergeschoten vliegtuig, dat was even bukken.”
“Met die toeslagenaffaire had hij ons bijna de das om gedaan. Gelukkig zijn de kiezers dat vergeten.”
“Waarom ging hij ook naar Malta op vakantie? Wij zijn toch geen bananenrepubliek?”
“Waar richt hij nu zijn pijlen op? Het Outbreak Management Team?”
“Zou zo maar eens kunnen. Nomen est Omen. Stel dat hij daar zicht op krijgt!”
“En al die voorkeurstemmen.”
“Goed. Kasja, notuleer jij even: positie discutabel, functie elders.”
Aanbieding
Drie tubes kit voor een tientje!
Tijd genoeg voor klussen, denk Sjors en hij loopt naar winkeldeur.
“Drie tubes kit!”
“Heeft u besteld?”
“Nee, ik zie het net.”
“Eerst bestellen via Internet.”
Sjors diept zijn Smartphone op. Hij zucht, wachtwoorden verzinnen valt niet mee.
“Gebeurd. Drie tubes kit afhalen!”
“Dat mag pas over vier uur.”
“Ben je nou helemaal? Die tubes staan daarginds. En ik sta hier. Even opgooien en klaar.”
“Nee, dat is tegen de regel. Coronamaatregel. Voor ons aller heil.”
“Nou, je weet precies hoe je failliet moet gaan!”
Een zucht: “Ja. Netjes volgens de regels…”
Blokken
“Mevrouw Kaag, uw partij heeft grote plannen met Internet.”
De minister-president (v) glimlacht beminnelijk: “Voor ons aller veiligheid.”
“Veiligheid? Cyberaanvallen op particulieren?”
“Stel u koopt een bewakingscameraatje bij de Action en zet die in uw badkamer.”
“Ik ben niet zo camerageil op die plek.”
“En dan bent u verbaasd dat er opeens naaktfoto’s van uw vrouw op Internet staan? Wij eisen cyberveiligheid voor het Internet der Dingen. Die moeten van overheidswege geblokkeerd kunnen worden bij gebleken onveiligheid, ook van gebruikers.”
“Klinkt positief. En uw verdere internetbeleid?”
Een zoete glimlach: “Smartphones, Tablets en Computers zijn ook dingen.”
Geen Klein Bier
“Onmeunig!!”
Gait pakt direct de telefoon.
“Met de zorgverzekering, wat kan ik voor u doen?”
“Die premie, wat mut dat?”
“Ah, ik zie aan de nummermelder dat u uit Twente komt.”
“Wat zoll da dân?”
“Jullie zijn probleemgebied, hartstikke rood. Google heeft ons verteld dat jullie te weinig thuiswerken en te veel overal naartoe gaan. Da’s besmettelijk.”
“Da’s noâberskap, wie kiekt noar elkaar umme. Dat had Rutte toch zegd?”
“Die domme houding is jullie probleem. Jullie overbelasten de zorg, ze moeten jullie zelfs nog naar Zwolle brengen. Wat dat allemaal niet kost. Daarom overtuigen we jullie van de urgentie via de portemonnee. Dat is het enige dat de mensen snappen. Orders van Hugo de Jonge.”
“En hoeveel is die urgentie dân?
“Vier kratjes Grolsch in de maand.”
“Dekels, da’s geen klein bier.”
“Als u minder drinkt, krijgt u premiekorting.”
“Efkes met d’n noâber overleggen.”
Wie is nu besmet?
Alfred loopt de winkel in en leest: “Hier moet u uw handen ontsmetten.” Verderop staat: “Kijken doet u met uw ogen.”
“Handen erin steken, het gaat automatisch,” instrueert het winkelmeisje.
“Wacht eens, ik begrijp het niet.”
Het winkelmeisje trekt een frons: “Handen erin steken. Simpel toch?”
“Moet ik dat nu doen, of als ik de winkel verlaat?”
“Wat dacht u zelf? Nu.”
“Ik mag nergens aan zitten, lees ik. Dus ik ben besmet en daarmee een gevaar voor u? Zelfs met een mondkapje op?”
Het meisje kijkt moeilijk: “Eh… nou, eh ja…” ze denkt na, “regels van de overheid.”
Hulp
“Hup, Annemiek, mondkapje op!”
De kleuter pruilt: “Ik wil dat niet in de winkel.”
“De mijnheer op tv heeft gezegd dat alle mensen vanaf drie jaar een kapje op moeten anders worden we allemaal ziek. Hoe oud ben jij?”
Het kind steekt vijf vingers op.
“Mag ik bij de snoepjes kijken, mama?” klinkt het watterig en gedempt.
“Goed, maar nergens aankomen, hoor!”
Een tijdje later komt de kleuter terug, breed kauwend, het mondkapje bungelt op haar neus.
“Annemiek, wat is dat, verdorie, ik had je nog zo gezegd!”
Annemiek trekt aan het mondkapje, en toont de lach om haar mondhoeken: “Breedbek kikker, mama! De winkelmevrouw heeft me geholpen.”
“Wat, waarmee?”
“Met een schaar toen ik een paar snoepjes pakte. Ik moest dit bonnetje aan jou geven.”
“Wat? Vijf Euro?”
SH
“K-stk-ie-da-verrd-mud-kp”
”Wat zeg je?”
“K-stk-ie-da-verrd-mud-kpjuh”
“Sorry, ik hoor slecht, en ik zie je ook niet praten. Doe eens wat aan je articulatie.”
“i-k—st—k—innn—da—ver—dd—mnnnd-kp—juh.“
“Nog eens, dan stel ik mijn hoortoestelletje in op het achtergrondlawaaiprogramma. Ja, nu kan hij.”
“K-STK-I-DA-VERD-MND-KUP-JAH.“
„Ja hee zeg, begin je ook al te schreeuwen? Moet je die blik in je ogen zien! Relax, man!”
Gesnuif, scheurend plastic, knappende touwtjes… Blauw-wit plastic dwarrelt naar de grond.
“Ik stik in dat verdomde mondkapje.”
“Oh, zeg dat dan gelijk. Rustig door blijven ademen hoor!”
Stellingname
“Hee Piet, jij hier?”
“Werkstraf. 30 uur vakkenvullen bij Appie.”
“Hoezo?”
“Begin oktober kwam ik hier ook. Staat er eentje tegenover me. Waarom heb jij geen mondkappie op? beet ze me toe.
Nou mevrouw, zei ik tegen haar, ik hou al afstand. Ik ben sociaal, maar ik ga niet voor je stikken. Hypercapnie krijg je als je zo’n ding opdoet, heel ongezond.
Ik zal jou es op je hieper kappen, schreeuwt ze en ze komt op me af. Ik er vandoor, maar de gang was te smal.”
“Oi, en toen?”
“Ik heb de stelling genomen. Appie was er niet blij mee.”
Beeldvorming
“Ik zie het niet meer zitten met die mensen, Pa.”
“Komop, Zoon, geloof in het goede van de mens.”
“Doe ik, ik heb me niet voor niks opgeofferd. Maar nu zit ik opeens midden in een racisme discussie.”
“Hoezo?”
“Mensen zijn het er niet mee eens dat ik als een witte man word afgeschilderd. Men vindt dat ik me Midden-Oosters gebronsd bruin moet presenteren. Men voelt zich opgelicht.”
“Het is wat, jongen, eerst die strijd met Allah en Mohammed en nu dit.”
“Maar wat nu dan?”
“Relax, Zoon, mensen vormen ons vanaf het begin al naar hun eigen beeld.”
Waar het om draait…
“Black Lives Matter, dit is het moment waarop we het eens moeten worden over onze strijd.”
“Ho wacht eens,” protesteert een Indiaan, “en de Trail of Tears dan?”
“En de Holocaust?” voegt een man met een keppeltje toe, “sommigen ontkennen die zelfs!”
“Jullie waren geen slaven!” brengt de voorzitter er tegenin.
“O jawel, in Egypte en Babylon.”
“En wij?” roept een Aziatische man, “er zijn tienduizenden van ons opgesloten in heropvoedingskampen door onze eigen heersers.”
“Dat is geen racisme!”
“Wanneer krijgen wij dan aandacht?” roepen de anderen in koor.
“Zodra wij gewonnen hebben.”
“Dan doen wij niet mee: All lives matter.”
Jan Pieterszoon
“Hee JeePee, je bent in het nieuws.”
De bronzen man schikt zijn kraag, legt de hand op zijn sabel en laat zijn mantel wapperen: “Dat ben ik toch al sinds begin deze eeuw? Dagelijks!”
“Nee, het gaat om dat akkefietje in Banda.”
“Gewoon VOC mentaliteit. Jullie politieker JeePeeBee was daar begin deze eeuw nog zo trots op. Groot voorbeeld voor ondernemerschap, weet je wel.”
“Da’s tunnelvisie, ze willen je in het openbaar ontsokkelen.”
“Hebben ze al eerder geprobeerd, in 2011. Met een hijskraan.”
“Nu is het echt serieus.”
“Zit ik niet mee, ik ben al ondergronds.”
Van Wit naar Woke
Wat is dat toch voor geschreeuw?
Erik herinnert zich de krant. Anti-racisme demonstratie. Ja, vreselijk, daar in Amerika. Toch moet hij erlangs. Hij vermant zich en loopt door.
“He jij daar, bleekscheet!” potige demonstranten duiken op, “ben jij wel woke? Anders moet je opdonderen. Doe dat mondkapje af, dan kunnen we je blootgezicht zien.”
Erik verbleekt: “W-woke, watte? Is dat cool of zo?”
“Jezus wat een nerd, Beethovenstraat-kak, zeker, kent geen rap. Opzouten, voordat we je van wit naar woke meppen.”
Compleet wakker geschud gaat Erik er onder meewarig gejoel vandoor.
Hij is woke, racisme komt van alle kanten…
Nomen est Omen
“Heee Piet, lang niet gezien, hoe gaat het?”
“Wat zeg je? Dat mondkapje zit in de weg. Ik versta er niks van.”
“Zet je gehoorapparaat dan wat harder.”
“Hoe het is? Klote!”
“Hoezo? We leven toch nog? Gezond en wel?”
“Jij weet niet wat het is! Ik ben op weg naar de Burgerlijke Stand.”
“Ga je scheiden?”
“Nee, naamsverandering. Kost een lieve duit.”
“Waarom dan? Je hebt toch de achternaam van die beroemde voetballer van Ajax? 603 wedstrijden!”
“Dat helpt me niks, ik ben de Sjaak, ze willen mij eruit trappen.”
“Wat ga je doen?”
“Mijn naam wit schminken.”
Onetnisch Discrimineren
“Kijk dat nou!”
Gustaaf draait zijn hoofd subtiel naar het terrastafeltje drie meter verderop: ”Fraai gezicht, mooie kleur lippenstift, goedgevormde neus.”
“Dat bedoel ik,” sist Anneloes, “dat is toch asociaal!” ze schikt haar mondkapje, “en de wind staat ook nog eens deze kant op.”
“Ik snap jou niet. Je stond vooraan bij de actie voor het boerkaverbod en nu sta je volkomen achter die Coronasharia?”
“Dat doe ik voor jouw bestwil. Ik vind het niet kunnen. Dat mens kan me zo besmetten als ze niest.”
“We zijn buiten, schat.”
“Niks mee te maken. Ik heb de pest aan blootgezichten!”
Klederdracht
“Met Amnesty International, goedemorgen. Wat kan ik voor u doen?”
“Ik wil mijn lidmaatschap opzeggen.”
“Dat kan. Mag ik weten waarom?”
“Vanwege jullie opstelling richting het Boerkaverbod.”
“Dat is toch vrijheidsbeperking? Met een Boerka uiten vrouwen hun identiteit. Zie het als klederdracht.”
“Net zoals in Iran?”
“Nou ja, dat is toch iets anders!”
“Een Boerka: In Iran gevangenis, in Nederland identiteit?”
“Zo moet u dat niet zien.”
“Ik maar denken dat vrijheid in Nederland en Iran hetzelfde betekent. Dom van me.”
“Fijn dat u er zo over denkt. Verhoogt u de bijdrage?”
“Nee. Geen amnestie voor jullie deze keer.”
Hakkûh in het Zand
“Hee Ally, hoe gaat je business?”
“Complete leegloop.”
“Tjonge, zou het door het weer komen? Alle Hagenezen naar Scheveningen?”
“Vraag het mij. Ally’s Hakkûhbar bestaat al dertig jaar in de Schilderswijk. Goeie boterham: Voor Alle Hakkûh naar de Vûrmêhrstraat. Ik zette honderd hakjes per dag.”
“Is er iets gebeurd dan? Heb je iemand op de tenen geslagen?”
“Niet dat ik weet. Het is sinds dat gedoe met die Achtûrlijkhoekers, iets met Ally’s Afbakbar. Heb niks met mijn zaak te maken.”
“Ach, discriminatie, zeker?”
“Ze kenne me wat. Me zoole. Ik zet mooi aan zee de hakkûh in het zand.”
Zaken en Meisje
Na een avondje hinderlijk buurtstampwerk door het Dancefestival “Onder de Radar” op de Vliegbasis Twente.
Een droge klik breekt de stilte. Een DVD schuift uit de gleuf.
“Wat vindt u? Homemade!”
De vertegenwoordiger wist het zweet van zijn voorhoofd: “Een tempo als een stoomlocomotief, honderdtwintig beats per minute, het lijkt wel een fokking Dancefestival.”
“Ja, het vraagt wat conditietraining, maar het resultaat is bevredigend.”
“Ik verbaas me, drie hoogtepunten in tien minuten, goede vocalen. Respect voor de spelers. Ik zet het op Sensualservices.nl, 5 eurocent per drie minuten bezoek.”
“Mooi, kan ik weer eens lekker chillen met mijn vrouw.”
“Goh, wat vindt uw vrouw hiervan?”
Knipoog: “We houden allebei de zaken en het meisje gescheiden.”
Pensionata
“Je hebt uitmuntend gepresteerd dit jaar. Maar ja, je leeftijd, he… Geen opslagruimte…”
“Klopt, ik zit in mijn zevende decade.”
“Ik wijs je op onze kernwaarden competitiveness, agility en flexibility. Een well-focused mind-set is daarbij belangrijk. Een stip op de horizon!”
“Daar kijk ik naar uit, chef.”
“Gelukkig maar, we hebben mensen nodig met eagerness for performance.”
“Ik heb me aangemeld voor de toneelschool.”
“Kom op, Dijkstra, je weet dat we in deze tijd geen sabbatical toewijzen. En jouw dress is ook niet in overeenstemming met onze code.”
“Dat hoeft niet…”
“Wat?”
“Straatprijs Postcodeloterij. Ik ben de enige bewoner…”
Rassensaamzin
“Bleekskeet!”
“Naknikker!”
“Karnemelkse Kaaskop!”
“Sambabanaan!”
“Frikandellist!”
“Broodboomaap!”
“Mislukte negerzoen!”
“Aangebrande zonaanbidder!”
“Balorig blondje!”
“Geverfde Kroeskop!”
“Wacht… Honderd… We zijn er.”
“Ik dacht dat we het nooit zouden halen.”
“Onze opdracht Communicatieve Rassenetymologie is kat in het bakkie.”
“Lekker gescoord Dakarai! Die studiepunten hebben we te pakken.”
“Vlak jezelf niet uit, Tjoris! Je loopt nu voor op Jan en Pier, en je geeft Korneel het nakijken”
“Hi, daar krijgt hij een baard van.”
“Biertje…”
High Five.
Geestig
“Wilt u hier even tekenen?”
Wie stuurt er een pakje naar mijn onbekende vakantieadres? Een adres met Track and Trace code. Groet in handschrift. Herkenning: de afzender is al jaren dood.
Ik trek de envelop open. Glanzend cellofaan bedekt gigantisch voorbehoedend latex. Ik hoor nog het gegiechel toen op mijn allereerste groepsreisje een aantal flexibele ringetjes in zilverpapier onverwacht uit mijn tas vielen.
“Beter mee als om verlegen” klinkt een zware bromstem in mijn gedachten.
Ik krabbel “Retour Afzender” en vul de handschriftgroet aan: “Sorry, Pa, verkeerde maat. 😉 Volgende keer beter.”
Wat zou Track and Trace me nu vertellen?
Spelletje
Stralende ogen onder blonde krullen: “Ik wil met jou op zolder spelen, opa! Loempiaverkopertje.”
“Laat je pop dan maar hier.”
“Nee opa, die moet nog in bad.”
“Met kleren aan?”
Het rozen knippen aan de andere kant van de schutting verstomt.
“Nee, gekke opa, anders worden ze toch nat?”
“Goed, kom maar mee naar boven.”
De bel gaat. “Het is voor jou!” roept een vrouwenstem van beneden.
“We hebben een melding uit de buurt over u, mijnheer, gaat u rustig mee!”
“Waarom moet opa mee?”
De buurvrouw kijkt de vertrekkende politieauto na.
“Dat zal hem leren,” sist ze, “een beetje bij mij aan de deur komen klagen als ik mijn kinderen aan het opvoeden ben!”
Verzuchting
“Doe de gordijnen maar dicht, anders zien ze me.”
“Waarom, Pa?”
“Ik zie het niet meer zitten. Helemaal niet meer.”
“Kom op Pa, je ziet eruit als een jonge god. Je kunt jaren mee, je bent modern, weet alles van computers, je bent een geweldige opa.”
“Een jonge god? Een geweldige opa? Dat is het nou juist. Als ik jouw moeder knuffel op straat, denken ze dat ik gerontofiel ben. Als ik jou op de wangen kus, zien ze me aan voor een incesteling. Als ik jouw man omhels en knuffel als op het voetbalveld, roepen ze dat ik homofiel ben. Als ik jouw dochter een kusje op haar neus geef plus een kneepje in haar wang, beschouwt men mij als pedofiel.”
“Dat valt toch wel mee, Pa.”
Nee, helemaal niet. Kijk maar wat je tegenwoordig allemaal hoort. Als ik een gebeeldhouwd naakt met een streling op het materiaal bewonder, noemen ze me artistiekofiel, laat ik mijn handen over de schoften van een Porsche glijden, dan heet ik plots autofiel. Ik durf de straat bijna niet meer op.”
“Dan blijf je toch lekker thuis, Pa.”
“Ook daar ben ik niet veilig. Iedereen kijkt naar binnen. Als ik meer dan 75% vleeskleur op mijn scherm heb, ben ik pornofiel, als daar een stelletje Nijntjes bij op komen, denkt men mij als kinderpornolaat, en als ik daarbij een stevig ritme op mijn stereo speel, roept men direct audiofiel! Wanneer ik een sigaretje opsteek in de tuin, hoor ik fluisteren dat ik een nicotinomaan ben.”
“Je bent veel te pessimistisch, Pa.”
“Volkomen terecht. Ik maak er een eind aan. Verrottiseerde wereld!”
Boodschapper
Aan de bar staart een man in lange jas somber voor zich uit. Hij veegt het lange haar uit zijn gezicht en nipt aan een jenevertje.
Ik schuif bij hem aan: “Ook hier op kerstavond?”
“Ja, wat kan ik anders? Ik ben buiten de tijd. Oh ja, Gabriel, aangenaam.”
Ik trek mijn wenkbrauwen op: “Dé Gabriel?”
“Klopt, die van Ave Maria, weet je wel. Ik heb nog zo mijn best gedaan om met de tijd mee te gaan.”
“Hoezo?”
“Ik gebruikt Messenger voor de kerst-PBs. Dagelijks.”
“Wat zit je dan te sikken?”
“Alle vrienden zitten alleen op Facebook en kijken naar mij niet om.”
“They shot the Messenger?”
“Yep”.
Het Bureau
“Cees, waarom niet jij die rapporten van jou altijd muurvast? Ik wil een los blad kopiëren.”
Ir. Rottintvak rolt met zijn ogen: “Gebruik een Weller. Dan komen de nietjes los.”
“Weller? Wazdat?”
“Jij hebt toch HTS gestudeerd? Gebruik je hoofd, zoek dat lekker zelf uit!”
Een herinnering. “Natuurlijk!” Frank snelt naar het Engineering Lab, komt terug met een rokende soldeerbout en gaat verwoed de nietjes te lijf.
Cees loopt rood aan: “Hee mijn meesterwerk, zo steek je de fik erin!”
“Dit is een Weller…”
“Domme techneut!” een deniteur mist Frank op een haar na, “een Weller is een Niet-Nietmachine!”
Kerstcadeautje van een Huisdier
“Potverdrie Lena, waar heb je die rat nu weer gelaten?”
Lena bloost: “Vanmorgen was hij er nog, toen ik de kerstlampjes in zijn kooi aan deed.”
Moeder trekt een vies gezicht: “De vorige keer vond ik rattenkeutels op mijn hoofdkussen!”
“Misschien is Ratteke naar buiten…”
Geluid van een worsteling achter de keukendeur trekt ieders aandacht.
Lena verbleekt: “Ratteke!!!”
Een konijn stuiptrekt in de bek van de kolossale grijnzende rat.
“Mmmm, dat wordt euthanasie,” bromt vader, “moeder! Heb je die pruimensaus van Oma nog?”
“Jazeker, ingevroren.”
“Geef mij het mes eens aan. We hebben iets speciaals voor het kerstdiner.”
Spiritualiteit Millenium Drie
‘Graag uw aandacht!’
Het geroezemoes onder de mededingers verstomt. Heftige twistgesprekken over absolute waarheden en relatieve interpretaties vallen stil. Alle blikken gaan vol verwachting naar het podium.
‘Ik wil jullie in de eerste plaats danken voor jullie deelname aan Spiritualiteit Milennium Drie, de wedstrijd voor het meest significante heilige geschrift. Enorm veel inzendingen: Bijbel, Torah, Tenach, Bhagavat-Gita, Tao Te Ching, noem maar op. Ik heb ze allemaal bekeken.’
Een schreeuw: ‘De besten, dat zijn wij.’ Protesterend gebrom zwelt aan.
‘Echter…,’ een gespannen stilte valt, ‘ik ben als Almachtige een heilig dyslecticus. Willen jullie je inzending als beeldverhaal indienen?’