In Memoriam Sabrina Vlaskalic

Sabrina Vlaskalic

Ik hoorde de in Servië geboren gitariste Sabrina Vlaskalic (*1989) voor het eerst bij de voorrondes van het Scharpach Concours op het Twents Gitaarfestival in 2008. Dat jaar haalde ze de derde plaats, waarbij ze een gepassioneerd onderonsje met de jury kreeg wegens tijdsoverschrijding. Het jaar daarop verscheen ze opnieuw en won met overtuiging.  Zoals dat meestal gaat, heb ik haar daarna in Enschede niet meer teruggezien. Als spelers eenmaal gewonnen hebben, gaan ze liever naar andere concoursen.

Eigenlijk vind ik horen niet het juiste woord, het was een ontmoeting met een flamboyante 19-jarige artieste (op dat moment nog in opleiding) die op het toneel met haar gitaar en de muziek omging als in een liefdesrelatie, met alle kleurige tinten tussen gepassioneerd beminnen en op dezelfde wijze ruzie maken. Daarmee bracht ze een duidelijk stukje fleur in het gezelschap van haar mede-artiesten.

Toen ik haar voor het eerst zag, viel het direct op dat ze naast muzikante ook een toneelpersoonlijkheid was met een duidelijke passie in haar presentatie. Haar verschijning en kleding vielen prettig op in de menigte van grijze muizen in het standaard-zwart.

In eerste instantie was ik dat als stijve luisteraar niet gewend, maar op zeker moment gaf dat geheel van haar verschijning iets fris en fruitigs aan het optreden dat de muziek versterkt. En het behoedzaam schikken van de lange jurk heeft toch ook wel iets, ook al lijkt het me deze worsteling met lang textiel wel een crime voor de speelster zelf. Ik herinner me Sharon Isbin nog, die na een pauze al snel vijf minuten nodig had om de jurk in de juiste plooi te krijgen.

Er gingen na 2009 zes jaar voorbij voordat ik haar terugzag en vooral ook terug hoorde op het Gitaarfestival Nordhorn. Ze was inmiddels afgestudeerd en actief als artieste en docent op het conservatorium in Groningen. Al snel bleek tijdens het concert dat die jaren haar goed hadden gedaan en ze enorm was gegroeid in haar spel, het werd een memorabel concert.

Niet alleen op het concertpodium toonde ze bij die gelegenheid de passie voor de muziek, als docente toonde ze ook de hartstocht tot het verbeteren van de prestaties van haar studenten. Dat ging niet alleen over spel, maar ook over persoonlijkheid en mentaliteit. Daarin toonde ze een groot verantwoordelijkheidsgevoel dat verder ging dan bladmuziek, gitaartechniek en muzikale uitvoering alleen, waardoor studenten haar op handen droegen.

Ik ontmoette haar op de volgende Nordhorn festivals, ze voerde daar gesprekken met aspirant-studenten die een conservatoriumopleiding wilden gaan volgen. Ze leverde met een interview voor mijn boek Feast on Six Strings – Five Years of Guitar Festival Nordhorn een fraai inkijkje in haar wereld van de gitaar en gitaarcompetities.

Ik volgde haar sindsdien via Facebook. Concertreizen, optreden in het buitenland, veel van de wereld zien, vakantiefoto’s met haar partner, vrienden en muziek overal, actie voor het gitaarfestival in Groningen, toelating tot het wereldberoemde concours van de Guitar Foundation of America, en dan opeens…

Een noodlottig ongeval… Ze overleed op 17 Januari 2019, een dag voor haar dertigste verjaardag.

Ik zag de dag daarop dat hetzelfde Facebook overstroomd worden door betuigingen van verdriet en medeleven die weliswaar een troost zijn, maar het echte verlies nooit kunnen uitwissen. Ik heb het mijne daaraan toegevoegd.

Ik wens haar partner, familie, vrienden en alle mensen die haar in het hart dragen kracht en sterkte om met dat verlies om te gaan.

Zo wordt een belofte voor de toekomst opeens een terugblik. Ik moest daarbij aan haar eerste cd denken, Sabrina Vlaskalic - The Debut.

Op deze cd nam zij Homenaje pour le Tombeau de Debussy van Manuel de Falla op. Het is een stuk vol heftige emotie op het stotende Habanera- achtige ritme, waarbij de spanning niet alleen in de krachtige harmonie maar vooral in het ritme zit. Samen vormt het een verhaal waarin triestheid en een enorme drive van het leven hand in hand gaan. Het sterven, de Tombeau, gebeurt pas op de allerlaatste toon.

In dat stuk legt ze haar ziel en zaligheid.

Zo zal ik haar herinneren. Daarin leeft ze nu voort…

Klik op de titel voor afspelen: