Gitaarfestival Nordhorn 2013

Blue Thursday

Soms heb je dat… een dag die op onverklaarbare wijze in mineur begint. Nee, het lag niet aan het weer, het regende niet (dat wil me weleens een rothumeur bezorgen als ik op de fiets naar het werk ga), maar het was wel behoorlijk benauwd en onverwacht warm, zelfs tegen de 20 graden terwijl het de week ervoor ’s ochtends nog had gevroren. Echt moe was ik ook niet, ik had een paar nachten aardig geslapen, ik had niet eens tot midden in de nacht achter de PC in de surfmodus gezeten.

Dus hoe dat nu kwam? Ik was gewoon een beetje gestrest, denk ik. Doordat ik de concoursstukjes niet uit mijn vingers kon krijgen gisteren, en doordat een collega achter het bureau niet goed werd en afgevoerd moest worden (ja, we worden allemaal ouder). Zoiets slaat gelijk op de stemming van de hele groep. Later bleek het gelukkig mee te vallen, griep op het evenwicht.

Goed, op die blauwe donderdagmiddag zat ik met een eigenaardig gevoel in mijn zonnevlecht in de auto en reed ik naar Nordhorn. Ik was wat eerder van mijn werk weggegaan en had thuis nog een snelle boterham naar binnen gewerkt.

Dit jaar was de lente laat begonnen, en nog aarzelend ook. Dat was duidelijk te zien langs de lange rechte weg tussen Oldenzaal en Denekamp. Er lag een zweem van groen over de bomen, maar de blaadjes hadden nog geen zin. De weilanden lagen er een beetje droog bij, en aan het aantal boomstronken langs de weg kon je zien dat er net paasvuren waren geweest. Langs de weg lagen stapels met pas gezaagde stammetjes die ze uit het bos hadden gehaald. Onderhoud of bezuinigingen op onderhoud, dat zie je tegenwoordig in veel gemeenten waar ze voor gek en onwijs bomen kappen en plantsoentjes rooien.

Ik was deze keer donderdag tegen de avond al onderweg. Dat kwam omdat er een klein evenement is toegevoegd aan het Gitaarfestival Nordhorn, en wel de Welcome Party. En dat wilde ik wel meemaken, want een warm welkom verwarmt het hart en jaagt de blauwigheid weg. Dat kon ik vandaag zeker gebruiken!

Ik was er op tijd bij, want bij zo’n festival kun je altijd extra handjes gebruiken. Vanavond zouden de eerste mededingers met hun bladmuziek binnenkomen en er is achter de schermen veel te doen.

Ik passeerde het bord van Spargel Arno, Asperge-Arno in het Nederlands, de bekende aspergehandelaar vlak voor de Duitse grens. Inderdaad, het is weer aspergetijd! De oude grensovergang is tegenwoordig een stopplaats voor klanten van een merkwaardig clustertje supermarkten en tabakshandelaars. En o ja, mocht je hoofdpijn krijgen, een regelrechte aspirine shop is er ook nog. Paracetamol staat groot op de gevel.

Zo, we reden in Duitsland. Ik kan deze route bijna dromen, want Kulturhaus NIHZ in Nordhorn is niet alleen het toneel van de gitaarfestivals, maar ook van concerten, workshops en andere evenementen waaronder de beroemde Open Guitar Nights. We komen er graag!

Nordhorn an sich veranderde niet zo veel dit jaar. Het oude terrein van Nihues’ textielfabriek ligt er nog net zo braak bij als voorheen en rond het station zijn de rails verroest . Een paar goederenwagens staan al jaren op dood spoor. Ik laat ze met vijftig kilometer per uur achter me. Aha, daar heb je de Heisse Kiste, een van die karakteristieke Duitse eetkraampjes waar je bratwurst en friet kunt halen. Ik ben er bijna!

Ik parkeerde de wagen en haalde mijn tas uit de achterbak. Nee, ik had nog geen gitaar bij me. Wel droeg ik mijn bijdrage aan de prijzenpot voor het amateurconcours bij me, twee setjes muziekboeken, praktisch de hele DOS Amigos Homepage Collection voor solo gitaar!

Toen ik in de Mittelstrasse kwam, zag ik een wagen van Radio Oost voor Kulturhaus NIHZ staan, onze lokale Twentse radiozender. Media-exposure is onmisbaar tegenwoordig, dus gaf Bobby een interview over het festival plus een kleine demonstratie op zijn antieke Stoss gitaar uit 1819.

De interviewer had een zekere rust over zich, hij stelde de vragen en gaf alle tijd voor een antwoord. Dat was een verademing bij wat je soms hoort en ziet bij De Wereld Draait Dol, ik eh... bedoel Draait Door. Dit was een echt interview terwijl je op TV soms het idee krijgt van Inter-view? No, My View Only!

La ci darem la mano, speelde Bobby, de bekende aria uit Don Giovanni van Mozart. Geef mij je hand, betekent dat, een mooie metafoor voor de ontmoeting van gitaristen van allerlei nationaliteiten die elkaar hier de hand kunnen schudden.

Bij Kulturhaus NIHZ was het een prettig weerzien met de festivalvrienden, ze waren er allemaal, Bobby Rootveld en Sanna van Elst, Fred en Angie Rootveld, Lyz Day uit Zwitserland, Henk en Martin Olden, Tommie Ros en nog een aantal mensen die ik van mijn bezoeken aan Kulturhaus NIHZ ken.

Dat vrolijkte me absoluut op. En handen uit de mouwen wil ook helpen, een grote pan soep voor het welkomstmaaltje moest nog even richting de eetzaal. Deze Estudios de Voluntariado zouden dit weekend een mooie oefening gaan vormen!

Mijn humeur kreeg nog een extra boost door een bijzondere ontmoeting. Een van de deelnemers was Nandini Sudhir, een jonge gitariste die samen met haar moeder helemaal uit India was overgekomen. Zij herkenden mij van de DOS Amigos Homepage en waren zeer enthousiast over de muziek en de verhalen over de festivals die op deze site staan. Dat deed me plezier, dat de site blijkbaar nu ook wereldberoemd is!

De blues waren weg, en nu kon wat mij betreft het festival goed beginnen! En dat wilde met een lekker kopje soep en een drankje met livemuziek in de bar prima lukken!

Kulturhaus NIHZ

Het Gitaarfestival Nordhorn is een initiatief van Bobby Rootveld en Sanna van Elst, de eigenaren en ondernemers van het Kulturhaus NIHZ in Nordhorn.

Ze begonnen hun samenwerking al in hun conservatoriumtijd als het bekende gitaar-blokfluit duo Niet In Het Zwart, afgekort tot NIHZ, vandaar de naam Kulturhaus NIHZ. De naam geeft al aan dat ze zich bewegen in het veld van het niet-conventionele. Niet gekleed in het zwart, zoals vele “conventionele” klassieke musici doen, maar in fris blauw met wit. Dat uit zich ook in hun programma’s, naast het brengen van klassieke muziek ontwerpen ze concepten met beeldende kunst, vertelkunst en toneel. Tot hun specialiteiten behoren onder andere educatieve kindervoorstellingen en Jiddische cultuur- en wereldmuziek. Met hun tournees brachten ze de Joodse muziek over heel de wereld, niet alleen in Europa, maar ook in het Verre Oosten. Daarnaast zijn ze actief in het muziekonderwijs.

Hun grote wens was een laagdrempelig cultuurinstituut op te richten waar je muziek en cultuur kunt beleven en er ook zelf aan deel kunt nemen in bijvoorbeeld masterclasses, gitaarfestivals, blokfluitfestivals en een festival voor de accordeon. Ook moest er ruimte zijn voor exposities beeldende kunst.

Daar heb je een goede plek voor nodig, bij voorkeur met ruimte voor een concertzaal. En voor een gastenverblijf, want ze wilden een totaalconcept bieden dat vooral voor musici van veraf erg aantrekkelijk is: muziek en kost met (tijdelijke) inwoning onder een dak.

Na enig onderzoek bleken er in Duitsland hiervoor de beste mogelijkheden te liggen. Na lang zoeken vonden ze in de Mittelstrasse nummer 13 in Nordhorn een pand waarin voor die tijd een elektrotechnisch installatiebedrijf gehuisvest was. Dit pand bood woonruimte, werkruimte en was ook nog eens helemaal onderkelderd.

Duo NIHZ kocht dit pand aan en ging na de nodige vergunningen te hebben gekregen met grote ondernemingszin aan het werk. In Januari 2011 opende Kulturhaus NIHZ haar deuren en in datzelfde jaar werd het eerste Nordhorn Gitaarfestival een groot succes.

Gaandeweg bouwden ze in het pand steeds meer voorzieningen in, zoals extra muziekkamers, een counter voor de versnaperingen in de pauze, een echte bar met open podium en niet te vergeten milieuverantwoordelijke faciliteiten zoals een ingenieuze houtkorrelverwarmingsketel. Het NIHZ-gastenverblijf en de Kaffee mit Kuchen bij de concerten bevestigen de goede reputatie bij de gasten en luisteraars!

Het Festival

Sinds 2011 is het Gitaarfestival Nordhorn een jaarlijks terugkerend fenomeen met een forse belangstelling uit binnen- en buitenland voor het gitaarconcours van de professionals en conservatoriumstudenten. Gezien de concurrentie is het een prestatie van formaat om dit concours te winnen. Maar de amateurs zijn niet vergeten, ook voor hen is er de mogelijkheid om het fijnbesnaarde strijdperk te betreden. Ook bij hen is de toeloop groeiende.

Het festival heeft daarnaast al menige grote naam uit de gitaarwereld mogen begroeten, waaronder Alberto Mesirca, Denis Azabagic en Roland Dyens.

Het festival is een driedaags evenement waarbinnen de concoursen, masterclasses, workshops en concerten plaatsvinden. De eerste dag is gereserveerd voor masterclasses en de voorrondes van het concours voor professionals en conservatoriumstudenten. Op de tweede dag vinden we masterclasses, de workshop podiumpresentatie en het amateurconcours. De derde dag tenslotte biedt ruimte aan masterclasses en de workshop theatersport voor gitaristen. En op alle dagen horen we uiteraard concerten!

Dit jaar bestond de muzikale equipe die dit mogelijk maakte uit Zoran Dukic, Reinbert Evers, Samuel Klemke, Stefan Grasse, Klaus Renzel, het Real Duo (Luciano Damiani en Michele Libraro) , het Duo Resonances (Frederique Luzy en Pierre Bibault), het Anido Guitar Duo (Annette Kruisbrink en Arlette Ruelens) en uiteraard het Duo NIHZ zelf.

Dit zijn de mensen die voor de schermen staan. Maar achter de schermen staat ook een ploeg klaar voor ogenschijnlijk alledaagse dingen zoals bardienst, kaartverkoop, de voedselvoorziening, vervoer en andere hand- en spandiensten. Daarbij krijgt Kulturhaus NIHZ ontzettend veel hulp van Fred en Angie Rootveld, Sarah Rootveld en Dustin Hall, Martin en Henk Olden, Tommie Ros, Vasko en zijn vriendin en nog vele anderen die belangeloos hebben meegewerkt. Dit jaar kreeg ik nog wat meer gelegenheid om achter de schermen te verkeren en mijn conclusie is dan ook uit eigen ervaring: Chapeau mensen, goed werk!