Gitaarfestival Nordhorn 2014
Weerzien
Donderdagavond 24 April 2014. Met een bescheiden snelheid jaag ik over de lange rechte weg tussen Oldenzaal en Denekamp waar ooit de rails van een lokaalspoorweg hadden gelegen. De lente is in volle gang, de bomen langs de weg zijn groen en in de velden zijn duidelijk tekenen van leven zichtbaar.
Ik heb de hele dag gewerkt vandaag en ik ben best moe. Normaal gesproken doe ik om deze tijd altijd mijn dutje op de bank, lekker liggen met passende muziek op de hoofdtelefoon. Alleen vandaag was er iets beters dan dommelen in de schemering.
Ik ben op weg naar Nordhorn, net over de grens. Vroeger ging ik daarheen voor goedkope benzine bij de Kaufhalle, een broodje eten bij Restaurant Vechte of naar de Personeelswinkel van de Nino voor een lapje stof, in de meeste gevallen samen met gezin en schoonmoeder. Wel, ook al is de benzine nu ook goedkoper, de Kaufhalle is nu een vervallen ruïne waar je niet meer tanken kunt. Restaurant Vechte is opgeslokt door een winkelcentrum en van de Nino is alleen nog maar de imposante Hochbau over, het personeel is al in de vorige eeuw ontslagen.
Nu heb ik een ander doel. Kulturhaus Niet In Het Zwart (NIHZ) aan de Mittelstrasse. De onderneming van Bobby en Sanna Rootveld. De plek waar zij nu al voor de vierde maal het Gitaar Festival Nordhorn (GFN) organiseren.
Ik passeer de brug over de Dinkel. Officieel verlaat ik nu het Twente zoals dat in het Twents Volkslied van Jacobus Joannes van Deinse werd aangegeven: Daar ligt tussen Regge en Dinkel een land... De Scandinavië route ligt voor mij, de rondweg die de passanten uit het centrum van Denekamp moet houden. Ook hier ligt het land in lentetooi.
Op de autoradio speelt Platero y Yo van Eduardo Sainz de la Maza in een mooie uitvoering van Alex Garrobé.
Mijn gedachten gaan even terug naar 2006 toen Bobby Rootveld en zijn makkers het eerste Twents Gitaarfestival organiseerden. Op het slotconcert in een bomvol Concordia Theater speelde de Belgische gitarist Yves Storms destijds de hele Platero y Yo suite en vertelde daarbij het verhaal van het ezeltje Platero in een wonderlijke combinatie van vertellen en musiceren. Ach die mijmerende gedachten, een prettig weerzien! Dat is nu net waarheen ik op weg ben, een weerzien. Van de vrienden van drie gitaarfestivals in Nordhorn hiervoor.
Voort gaat de rit. De grens is ’s avonds wat drukker. Veel vrachtwagenchauffeurs strijken hier neer voor de nacht. De grens-supermarkt Tensundern ontvangt graag nog wat late klanten!
Ik neem een iets kortere weg door Nordhorn, ik ga bij de oude Kaufhalle (nu een ruïne) rechtsaf, rij langs een kerk met massa’s zonnecellen op de toren (ja, ook voor energie komt het goede van boven!) en buig linksaf over het spoor van de Bentheimer Eisenbahn af naar een vervallen industrieterrein en steek door naar de buurt waar Kulturhaus NIHZ gevestigd is.
Ik heb een rugzakje bij me met prijzen voor de amateurcompetitie, waar ik zelf ook aan mee doe. Een aantal delen van de DOS Amigos Homepage Collection inclusief de nieuwste aanwinst A Night at the Opera met opera arrangementen van Johann Kaspar Mertz.
Deze donderdagavond is de Welcome Party met daarop de loting van de professional en amateurconcoursen. Als ik binnenkom is het al druk, er zijn al behoorlijk wat deelnemers binnengekomen. Mooi, dat maakt het gezellig en zorgt ervoor dat we het morgen minder druk hebben met de intake!
Ik begin met begroeten van alle mensen die ik op de festivals en concerten heb leren kennen. De vaste kern: Bobby en Sanna van Elst, Fred en Angie Rootveld, Martin en Henk Olden. Musici: Annette Kruisbrink en Arlette Ruelens van het Anido Gitaarduo, en Carlé Costa met zijn vriendin. Bekenden: Nandini Sudhir en haar moeder Pallavi. En zo zijn er nog meer mensen die ik hier ooit gezien heb en ook dit jaar weer mag begroeten.
De Welcome Party begint in stijl! Duo NIHZ (Bobby en Sanna) en het Anido Gitaarduo (Annette en Arlette) laten alvast horen wat de komende dagen de boventoon gaat voeren: Muziek!
De concertzaal zit lekker vol en een oplettend toeschouwer zal het direct opvallen dat de muren van de ruimte het toneel zijn van een expositie. Arlette Ruelens toont een uitgebreide collectie tempera schilderijen. Ze schildert abstracte motieven met een heel eigen kleurenpalet dat in diverse spectra terugkomt. In haar werk experimenteert ze met symmetrie, quasi-symmetrie, verschillende vlakverdelingen en materiaalcontrast, met als voorbeeld de zee die in een van haar schilderijen de dageraad omhelst in het verticale vlak, en niet het horizontale dat we normaal zien als we de zon in de zee zien zakken.
Het is apart dat bij het bekijken van het zee/dageraad schilderij me een gedicht van Ovidius voor de geest komt, dat we op het Gymnasium moesten vertalen uit het Latijn. Dat was de Phaëton uit de Metamorfosen, de Romeinse mythe die zegt dat het donders gevaarlijk is om zonder rijbewijs in de Porsche van je pa te gaan rijden, ofwel de strijdwagen met vierspan van de Zonnegod`en een verder moraal is dat je als ouders je kind niet al te veel moet beloven als het zeurt. In dat gedicht speelt Aurora de dageraad een rol en die regels over haar beschrijven eigenlijk Arlette’s schilderij. Goed, als je meer wilt weten is Internet een rijke bron van informatie.
De loting voor de amateurcompetitie komt uit de pingpongpalletjesbak. Ik ga als eerste aan de bak op de komende zaterdag. Een mooi gelegenheid om de anderen eens te horen spelen!
Na het officiële gedeelte praten we nog lekker even na aan de bar terwijl Henk Olden op de “open gitaar” een gezellig stuk Flamenco in zet.
