Gitaarfestival Nordhorn 2017
Weerzien
De Lente is laat dit jaar…
De zon schittert door de takken van de bomen en hindert me in mijn ooghoek. Normaal gesproken hadden bladeren op deze tijd al wat schaduw geboden. Het seizoen aarzelt, de struiken dicht bij de aarde dragen al lichtgroen, maar de hoge bomen zijn nog kaal, hun takken naar de hemel als kale reflectie van hun wortels in de aarde.
Ik werp een blik op het dashboard. Buitentemperatuur 3 graden. Bepaald fris voor eind April. Als de asperges boven de grond komen schrikken ze zich rot, en daar worden ze duur van.
Het coulisselandschap trekt ochtendfris aan me voorbij. Ik hou van dit land, van de verrassing van wat er achter de houtwallen ligt, of achter de top van de heuvels. Heel anders dan de grimmige voorspelbaarheid van de polders die je na eindeloos turen op de weg een halve blindheid voor het heden bezorgt.
Mijn gitaarkoffer op de achterbank kraakt in het ritme van de bewegingen van de auto en tikt ritmisch tegen het autostoeltje van mijn kleindochter.
Tweede kans ouderschap…
Daar ben ik blij mee, dan zie ik alsnog wat ik bij mijn eigen kinderen gemist heb, maar nu zonder spijt dat het voorgoed voorbij is. Wonderlijk dat je daar in de eerste acte van dat spel gewoon niet aan denkt. Geen tijd, de tijd jaagt voort. Hoe overleef je ouderschap als je er midden in zit?
Jammer dat Iris hier nog te klein voor is. Ze zou de hele dag dansen en springen. Dat deed ze als kleintje al bij de Haitian Suite. Mooi stukje gitaar! Compliment voor Alberto!
Hoe dan ook, Opa is weer op stap. De weg naar Duitsland snijdt als een mes door de landerijen, vroeger lagen hier rails, nu is er een weg. Ik zet de muziek iets harder. Even in de stemming komen.
Gelukkig kan ik een rustig tempo aanhouden. Ik heb een voorkeur voor binnenwegen. Iets minder snelheid en de meeste medeweggebruikers onthouden zich van gevaarlijke manoeuvres op een enkele roekeloze inhaler na. Dan heb ik nog de gelegenheid om even naar de omgeving te kijken, om te zien dat er meer wegen naar Rome leiden.
Een tijd lang had ik angst voor snelwegen…
Ik was bang voor de dwang van het doorgaande verkeer, de druk van de snelheid en een gevoel van desoriëntatie in het donker wanneer ik op drukke knooppunten verblind werd door koplampen voor en achter me. Ik had weleens een afslag gemist door die verstijving.
Het was niet de snelweg die me angst aanjoeg…
Nee, het was de bestemming, het einde van snelweg. Confrontatie met aftakeling en open einden. Spoken uit het verleden die je het zicht op de toekomst beletten. Verwijten dat jouw weg een andere richting op was gegaan. Verwachtingen waaraan ik niet voldeed.
Deze weg is anders…
Ja, dit was de weg naar weerzien, niet de route naar afscheid. Ik voel een zekere spanning. Wat doet de tijd met een ontmoeting? Wordt een herinnering een ideaalbeeld?
Niet iedere ontmoeting wordt een bewust afscheid…
Veel ontmoetingen zijn passages. Schepen die langs elkaar heenvaren en ieder hun eigen koers gaan. Een groet, een wens op behouden vaart en daarna wederom eenzaamheid. Hoogstens het heklicht blijf je nog een tijdje zien tot het in de mist of achter de horizon verdwijnt.
De ontmoeting van vorig jaar maakte iets in me wakker. Daardoor ben ik nu weer schrijver in plaats van een lettersprokkelaar die tevergeefs een verhaal in elkaar probeert te plakken maar het verband niet kon vinden.
Een wonderlijk verhaal, van ontmoeting naar omhelzing in vier dagen…
Daardoor was het afscheid scherp, bijna pijnlijk, en bracht voor mij een duidelijke urgentie met zich mee. Afscheid moest Weerzien worden, dat mocht niet verloren gaan. Dat dreef mijn drang naar contact, een spanningsveld tussen behoedzaamheid en openheid waarbij de balans langzaam naar een open hart doorsloeg.
Zo moeten meer mensen zich gevoeld hebben op het gitaarfestival…
Ik passeer de meanderende rivier die de oostgrens van Twente vormt. Mijn gedachten vormen soortgelijke vormen in mijn bewustzijn.
Weerzien… bevestiging of ontkenning?
Al die jaren dat ik naar het Gitaarfestival Nordhorn ga, heb ik tot mijn plezier gemerkt dat weerzien een bevestiging is. Van de sfeer, van de vriendschap, de muziek, van contact met de mensen die daar komen. Iets waar ik naar uitkijk, iets waar ik naar toe leef.
De grens… Ik minder vaart om een paar vroege kooplustigen de kans te geven om over te steken met hun spullen.
Geen douane, alleen maar een supermarkt…
Ik denk terug aan het pre-Schengen tijdperk. Het kwam weleens voor dat we meer in de achterbak had dan was toegestaan om invoerrechtenvrij in te voeren. Bakken Duplo voor de kinderen, modelspoormateriaal dat veel goedkoper was dan in Nederland. Dan was het best spannend of je werd aangehouden of niet. Op zich waren we nooit echte smokkelaars met een hele bagageruimte vol. Maar het is het idee, nietwaar?
Op dit moment heb ik vijf jaar geschiedenis van het Gitaarfestival Nordhorn in de achterbak. Feast on Six Strings, Five Years of Guitar Festival Nordhorn, een doos vol kilo’s boekwerk met interviews en verhalen. Dat wordt sjouwen zo meteen!
De Mittelstrasse is niet ver meer. Tot mijn plezier kan ik voor de deur parkeren. Het bord Heute Gitarrenfestival Nordhorn staat al voor de deur van Kulturhaus NIHZ. Ik sleep de boeken naar binnen.
En dan het eerste weerzien. Bobby, Sanna, Fred, Angie, Ine, Jim, Thomas en zijn vriendin Marian. We begroeten elkaar met wat ik The Nordhorn Hug noem. 😉 Die heb ik hier geleerd.
En wat fijn is: Je zit gelijk weer in de energie van vriendschap en saamhorigheid die zo karakteristiek is voor dit festival. Waardoor je weer in een warm bad duikt.
En daarmee kan het festival goed beginnen!
Noviteiten
Een gitaarfestival. Drie dagen gitaarcompetitie, masterclasses, workshops en concerten. Dat lijkt een simpel concept. Dat was het prille begin in Nordhorn in 2011, met een enkel concours (Cat. 1) voor de professionals met een hand gebouwde gitaar als hoofdprijs.
Sindsdien is dat concept jaarlijks op verschillende punten aangepast. Er kwam een amateurconcours bij voor amateurs boven de 16 (Cat. 2) in 2012 en in 2015 werd het amateurconcours uitgebreid met een klasse voor spelers onder de 15 jaar (Cat. 3). In 2016 kwamen er weer twee concoursen bij, het Componistenconcours (Cat. 5) en de Asturias Vodka Competition.
Ook de samenwerking met podia in de omgeving werd uitgebreid. Met voor mij als belangrijkste nadeel dat ik moest kiezen waar ik naartoe wilde gaan. Dit jaar besloot ik binnenshuis te blijven in het Kulturhaus. Dat ik daardoor mooie concerten heb gemist, staat buiten kijf. Maar het aanbod was groter dan ik kon bezoeken.
De noviteit van dit jaar was het Ensembleconcours dat openstond voor alle instrumentcombinaties met gitaar. Dit concours kreeg de aanduiding Cat. 6.
De oplettende lezer zal zien dat Cat. 4 ontbreekt. Er zijn nog naspeuringen gaande naar de oorzaak van de verdwijning. 😊 De oorzaak daarvan bleek echter in mijn brillenglazen te zitten: de Asturias Vodka Competition is Cat. 4. Misschien moet ik in plaats van wijn maar Vodka bij het schrijven gaan drinken!
