Gitaarfestival Nordhorn 2018
Deadline
Opzij, opzij, opzij
Maak plaats, maak plaats, maak plaats
We hebben ongelofelijke haast
Opzij, opzij, opzij
Want wij zijn haast te laat
We hebben maar een paar minuten tijd
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen,
Opstaan en weer doorgaan
We kunnen nu niet blijven
We kunnen nu niet langer blijven staan
Een andere keer misschien
Haast… nauwelijks klaar, alweer op weg naar de volgende deadline. Dat achtervolgde me het afgelopen jaar zowel op werk als in mijn vrije tijd. Van de ene klus naar de andere, waarbij het woord prioriteit continu de jacht op rust verijdelde en mijn leven vooruit joeg.
Ik kijk op mijn snelheidsmeter. Iets te hard voor de Oldenzaalsestraat achter Frans op de Bult. Zullen we het maar drive noemen in plaats van haast? Dan valt het niet zo op dat ik gehaast ben. Ik ben op weg naar de eerste avond van alweer het achtste Gitaar Festival Nordhorn. De rotonde bij Avatarz is druk, ik zit midden in de spits. Wachten op een gaatje en dan vol gas naar de binnenste cirkel. Shit, hij pakt toch de buitenste ring! Schrik resulteert in stevig remmen. Iets te veel haast. Dat ging net goed! Het zou toch te gek zijn als ik me uitgerekend nu te pletter rij!
Ja, mijn werkzame leven ziet er sportief uit tegenwoordig. Strakke deadlines, agile werken, sprints van een paar weken, stand-ups en scrums met continue voortgangsbewaking. Wanden vol met gekleurde stickertjes vooruitgang, vertragende problemen en achterstallig werk op wiebelige tijdlijnen. Hijgende adem in je nek. Impliciet wantrouwen dat je niet het beste van je tijd maakt. En ondertussen schuiven de prioriteiten en stort het stickertjesbouwwerk weer in. Onrustige wanorde die op den duur activiteit verlamt. En die stemming kroop ook naar mijn vrijetijd.
Ik draai gelukkig ongedeerd de N342 op. Recht zo die gaat naar de rotonde van de Denekamperstraat. De lange rechte weg naar het aloude Vikingenkamp is bekend, het landschap toont zich van zijn goede kant, frisgroen in lentetooi, soms ietsje te groen wegens door menselijke interventie verdwenen biodiversiteit.
Wat is haast eigenlijk? Ik ervaar het als angst om te laat te komen. Waarvoor kom je dan te laat, vanwaar die angst? Hmmm… om het noodlot voor te blijven misschien? Anticiperen op alle zaken die mogelijk zijn maar niet noodzakelijkerwijs hoeven te gebeuren? De statistiek van geluk en ongeluk?
Even oppassen, een lange rechte weg nodigt uit tot mijmeren en ondertussen snelheid verhogen. Daarom hebben ze er op gezette afstanden vluchtheuvels met een kronkel tussen gezet.
Doel van deze rit: Het Gitaar Festival Nordhorn. Met deze keer ook een deadline, de stukken voor de ensembleworkshop. Die kwamen -om eens een managementkreet te uiten- op een uitdagend tijdstip, minder dan een week van tevoren. Te weinig tijd om me behoorlijk voor te bereiden voor een vlot verloop van de workshop. Want daarvoor moet je de partij toch in ieder geval uit kunnen spelen, nietwaar?
Het nadeel van deadlines en haast is dat ik mijn besef van tijd kwijtraak, en vooral van hoeveel tijd ik nog heb. “Wat, nu al?” is een gedachte die me regelmatig bekroop als de toekomst sneller tot Nu werd dan ik had gedacht. Zo ook met dit Gitaarfestival.
Maar… zo mis ik voorpret, verheugenis en een aangename mix van verleden en toekomst. Hoog tijd om dat in te halen!
Wat is het Gitaarfestival Nordhorn voor mij? Vooral weerzien. Met mensen die mijn vrienden zijn geworden, ook al zie (en knuffel) je ze maar eenmaal per jaar. Knuffelen? Inderdaad, de Nordhorn Hug is zo langzamerhand een handelsmerk geworden van verbondenheid. Ook is het een weerzien met een wereld die de mijne niet is, maar me een paar dagen verwondert en betovert.
Ik passeer de grens, de taal en de nummerborden veranderen. De meesten tonen de stedencode NOH. Al snel heb ik mijn vertrouwde parkeerplaats achter de school bij de Rasenstrasse gevonden. Met een koffertje vol GFN-boeken, mijn rugzak en gitaar loop ik naar het Kulturhaus NIHZ
Gitaar Festival Nordhorn 2018 kan beginnen!
De Ploeg
Ieder festival heeft een team achter de schermen dat de hand aan de ploeg slaat. Om te beginnen de organisatoren Bobby Rootveld en Sanna Rootveld-Ter Elst. Zij stichtten het Kulturhaus Niet In Het Zwart in 2011 in een voormalig winkelpand in de Mittelstrasse in Nordhorn. Ruimte genoeg voor een concertzaal, oefenruimtes, recreatiekamer, slaapgelegenheid voor gasten en hun eigen woning boven. In 2011 vond daar het allereerste Gitaar Festival Nordhorn plaats, dat later bekend werd als GFN.
Ik was er sindsdien bij, als deelnemer en als geschiedschrijver. Met als resultaat de verslagen op de DOS Amigos Homepage en een boek over de eerste roemruchte jaren van dit festival. Feast on Six Strings, een indringend verhaal over concerten, concoursen en belevenissen. Plus een serie interessante interviews met artiesten, waaronder Roland Dyens, deelnemers, organisatie en supporters, rijk geïllustreerd met foto’s uit die eerste vijf jaar. Dat boek kun je on-line bestellen op https://www.boekenbestellen.nl/boek/feast-on-six-strings . Het is de moeite waard. Grijp je kans voordat het volgende jubileumboek geschiedenis schrijft!
Organisatie, dat is het begin. Maar dan begint het harde werk. Aanmeldingen verwerken, administratie, catering, de bar, artiesten halen en brengen en noem maar op. Met als voornaamste spelers Fred en Angie Rootveld, Martin en Henk Olden, Thomas Peperkamp en zijn vriendin Marian, Samuel Klemke, Julian Restropo, Gergely Pázmándi, Alexei Belousov, waarbij Annette Kruisbrink, Arlette Ruelens, Jim en Ine ten Boske, Corine Binnekamp en ondergetekende ook waar nodig de hand aan de ploeg sloegen.
Dat alles in een prettige vriendschappelijke sfeer, een van de handelsmerken van dit festival. Ploeg, dank jullie!
In Memoriam: Karin
Ik bezoek gitaarfestivals in mijn regio sinds 2006. Eerst waren dat de Twentse Gitaarfestivals in Enschede en het Gitaar Festival Nordhorn in de gelijknamige plaats net over de grens bij Denekamp.
Op een van de Twentse Gitaarfestivals ontmoette ik Karin bij de masterclasses en concerten, het bleek dat zij net zoals ik de festivals al vanaf het begin bezocht. Het jaar daarop zie je dan een bekend gezicht, altijd weer een aanknopingspunt voor een praatje, net zoals jijzelf voor hen een baken bent. En zo horen mensen zo langzamerhand bij de sfeer.
Na 2011 bezocht ze de festivals in zowel Enschede als Nordhorn en daarnaast zagen we haar ook op andere manifestaties van Kulturhaus NIHZ verschijnen. En zo wordt iemand een deel van de sfeer, iemand waarmee je een praatje maakt over muziek en welzijn, iemand die je mist als ze er niet is.
Gaandeweg maak je een beetje kennis. Ze vertelde hoe graag ze opging in een mooi boek en daarbij een fijne cd draaide, maar ook dat er niks ging boven het luisteren naar een levende muzikant in contact met een aandachtig publiek.
Vlak voor het festival overleed ze veel te jong terwijl ze bezig was met wat ze graag deed, opgaan in een mooi boek onder de klanken van prachtige muziek. Een overgang van droom bij leven naar een eeuwig leven in een droom.
Karin, we missen je.
De geheime competitie: Compositie
Cloak and Dagger, scherpe en misschien giftige noten op papier. De geheime en vooral onzichtbare competitie van de componisten. Ditmaal zag ik zelfs Annette, Thomas en Jim niet met geheimzinnige bladmuziek door het pand zwerven. Knap werk van de compositiejury om tussen alle ander jurybeslommeringen composities op papier op basis van kennis, ervaring en innerlijk musiceren te beoordelen.
Op zich vind ik het wel jammer dat deze competitie in het verborgene wordt gespeeld, want het lijkt me een interessante wereld op zich. Met uiteraard als nadeel dat de winnende compositie pas volgend jaar wordt uitgevoerd. Tot op heden was dat wachten echter de moeite waard, want de winnende composities bleken interessante muziek.
Op zondagavond bleek de Russische (?) componist Constantin Blyoch de wedstrijd gewonnen te hebben met zijn White Sonata. Dat stuk wordt gepubliceerd bij de Louis Ignatius Gall Stichting en volgend jaar door een van de artiesten uitgevoerd. Er waren totaal 14 deelnemers.
