Kimmie's laatste Gang

Kimmie

Tien jaar geleden scharrelde er regelmatig een buurtkat in onze tuin. Dat was poes Kimmy, ze woonde drie huizen verderop bij een gezin dat een hele menagerie aan huisdieren had, drie katten (Kimmy en twee nazaten), een hond en een volière vol met vogels van allerlei aard.

Kimmy was een rustige poes, die blijkbaar niet ontzettend voor zichzelf op kwam, want de andere katten dreven haar van de voerbak weg, zodat ze haar heil maar in de buurt zocht.

Zo ook in onze tuin. Kimmy zocht duidelijk contact, en mijn vrouw en dochters waren direct vertederd, zodat er al snel een bakje met kattenvoer stond. Niet dat ze direct aan adoptie dachten... We hadden wel huisdieren gehad, kleintjes, hamsters en vissen, maar een poes of hond was nog niet in de discussies voorgekomen.

Kimmy bleek echter een kleine doorpakster. Toen ze eenmaal door had dat we niet onwelwillend tegenover haar stonden, bracht ze cadeautjes mee. Een goudvis uit de vijver van iemand uit de buurt. Een vogeltje dat ze ergens had gesnaaid. Een veldmuisje dat zich had laten verrassen. De dames konden het gebaar wel waarderen, maar de cadeautjes zelf niet, met een rilling van afschuw mikten ze vis, vogel en muis in de groencontainer.

Kimmy bleef desondanks komen en op een onbewaakt moment glipte ze door de keukendeur naar binnen, installeerde zich en verklaarde zich doodbedaard lid van het gezin. Ook al bracht een van de dochters Kimmy 's avonds steevast weer terug naar haar "eigen" huis, meestal was de poes eerder terug in onze achtertuin dan onze dochter weer thuis was.

Ze zeggen dat katten hun eigen huis kiezen.

Gelukkig was dat ook de uitspraak van de eigenaresse van Kimmy, ook al geloofden haar kinderen nog enige tijd dat wij Kimmy gestolen hadden. Maar nee, dit was echt Kimmy's eigen keus. In het begin glipte ze nog weleens over de schutting om bij haar vorige huis te kijken, maar op gegeven moment settelde ze zich definitief bij ons.

Toen werd het tijd om de zorg voor een huisdier goed aan te pakken, met een regelmatig bezoek aan de dierenarts voor het onderhoud van de gezondheid en detachering in een poezenhotel als wij zelf op vakantie waren.

Kimmy woonde bij ons vanaf 1999. Een lieve poes die al snel haar favoriete plekjes had in huis en vooral ook op schoot. Ze zeggen dat katten geen knuffeldieren zijn, maar dat gold zeker niet voor Kimmy. Op geheel eigen wijze manifesteerde ze zich bij ons als echt gezelschapsdier voor dag en nacht.

's Nachts beneden blijven was er niet bij. Kimmy sprong net zo lang tegen de deurkrukken totdat de deuren opengingen, ze naar boven kon trippelen en bij ons op de slaapkamer een warm plekje op het bed kon zoeken. Spinnend en likkend verijdelde ze onze ergernis over het late uur, zodat we een beetje opschoven om plaats te maken. Dan kroop ze er lekker tegenaan en viel in slaap. We hebben op gegeven moment maar een kattenluikje in de deur van de slaapkamer gemaakt, want dat deurkrukspringen maakte te veel herrie 's nachts.

Zo werd ze volledig lid van ons gezin. Ze was prima op de hoogte van de timing van met name opstaan en naar bed gaan. 's Avonds stond ze klaar om met ons naar boven te gaan (ze wilde graag nog even op schoot zitten als we in bed zaten te lezen), 's ochtends kwam ze ons tegen halfzeven wekken. Gewoontes dienen in stand te blijven, door de week en in het weekend.

In die tijd ontstond er een band met Kimmy. De dames hadden dat eerder dan ik, maar op gegeven moment ervoer ik dat ook. Kimmy straalde iets zorgzaams uit, ze kwam bij je zitten als je jezelf maar zozo voelde en vroeg aandacht en afleiding als je kwaad was of moest piekeren, net alsof ze probeerde je op te vrolijken of in ieder geval op haar eigen manier een luisterend oor en meegevoel te bieden.

Aan de andere kant werd zij graag vertroeteld, alsof ze weer een klein poesje was dat door de grote katten werd rondgesjouwd en geliefkoosd. Ik pakte haar dan op en legde haar tegen mijn schouder. Tevreden spinnen was dan mijn beloning, plus een teleurgestelde blik als ik haar daarna weer neerzette.

Naast gevoelig voor vertroetelen was ze positief gevoelig voor de kristaltherapie van mijn vrouw. Ze vond het zo heerlijk om in balans gebracht te worden, dat het bijna een dagelijks ritueel werd. Ze was dan compleet in rust, uithalen naar de pendel was er niet bij. Het gaf mijn vrouw het vertrouwen, dat ze met die therapie ook andere mensen en ook huisdieren kon helpen. Hetzelfde gold voor de Bachbloesemtherapie, waar Kimmy steeds goed op reageerde als ze onrustig was.

Kimmy was zes jaar toen ze bij ons kwam, en in de tien jaar die volgden werd ze zo langzamerhand een vitale oude dame van zestien, blakend van gezondheid en heel tevreden met haar bestaan.

Als dat zo gaat, denk je er nooit over na dat dit niet altijd kan duren. Je hoort weleens dat een 16-jarige kat overeen komt met een mens van 80 jaar. Maar Kimmy was met haar zestien jaar nog zo actief, ook al had ze wat meer bedenkingen bij springpartijen van de vensterbank en de schutting.

Dit jaar -2009- bleek er echter een einde aan te komen. Na haar jaarlijkse spuit begon ze te niesen. Gelukkig herstelde ze daar weer van, maar ze werd behoedzaam, vooral bij springen.

Op gegeven moment trok ze zich op zolder terug, en het leek wel alsof ze koorts had. Ze zat maar en je moest het eten bijna in het bekkie duwen.

Tijd voor de dierenarts, vonden we, en zo kwamen we bij dierenarts Coen terecht. Hij ontpopte zich als dierenmedicus met hart voor de patiënt. Dat werd heel duidelijk wanneer je Kimmy's reacties bekeek, want ze stapte zelf uit de transportkooi en onderging rustig en zonder angst het onderzoek. Dieren weten vaak intuïtief wie goed voor ze zal zijn.

In eerste instantie kreeg Kimmy koortsremmers en antibiotica. Dat hielp enige tijd, maar op gegeven moment sloeg benauwdheid toe, ze kreeg enorme moeilijkheden met ademhalen.

Direct terug naar de dierenarts dus. Kimmy bleek om onverklaarbare redenen achter de longen ontzettend veel vocht te hebben, zodat het ademhalen heel moeilijk ging. Het vocht achter de longen vroeg om direct ingrijpen, wat dierenarts Coen ook prompt deed. Dat was een meer aangrijpende gebeurtenis dan de vorige onderzoeken, maar de maatregel bleek effectief, Kimmy kreeg weer lucht. Ze kreeg wat versterkends voor haar lijf en vochtafdrijvingstabletjes mee.

Die hielpen en Kimmy knapte zienderogen op, ook al bleven haar bewegingen voorzichtig en behoedzaam. Dat moest haast ook wel, want ze zal uitgeput zijn geweest. Haar laatste zaterdag kwam ze zelfs weer op eigen poten boven de trap op, iets dat ze wekenlang niet gedaan had.

Maar toen sloeg het noodlot toe, ze kreeg een herseninfarct waardoor ze halfzijdig verlamd raakte en in pure paniek over de effecten -ze kon haar linker voor- en achterpoot niet meer bewegen- heftig miauwend om zich heen sloeg.

En dan opeens sta je voor een moeilijke beslissing.

Eerst terug naar de dierenarts voor onderzoek. Daar stelde hij de diagnose. We moesten het aanzien, maar als het niet snel herstelde, dan zag hij het somber in. We hebben Kimmy weer mee naar huis genomen en haar vertroeteld. De ernst van de situatie was het arme dier blijkbaar duidelijk geworden, want ze werd helemaal apathisch.

We realiseerden ons dat het einde nabij was. De dochters zijn allebei afscheid komen nemen van hun Kimmy, die er tijdens een groot deel van hun leven was bij geweest. Uiteindelijk accepteerden ze ook de mogelijkheid dat we haar zouden moeten laten inslapen.

De nacht bracht geen raad en geen oplossing, Kimmy bleef verlamd en apathisch. Eten en drinken accepteerde ze nauwelijks. En dan moet je beslissen. Euthanasie of...?

Het is laten inslapen geworden.

Een herseninfarct is bij een kat niet te herstellen. De halfzijdige verlamming zou allerlei kwalen veroorzaken en het leven erg moeilijk maken.

Gelijk zit je midden in een rouwproces. Dan merk je wat voor een rol een huisdier in je leven kan spelen en hoe je gehecht kan raken aan zo’n maatje in je huis. Een rouwproces voordat de dood intreedt, en dan daarna. Het was onvermijdelijk, maar het is steeds onverwacht en te vroeg.

We maakten de afspraak en zijn met Kimmy naar de dierenarts gereden. Kimmy's laatste gang... Ik zat met tranen in de ogen achter het stuur.

Dierenarts Coen heeft de situatie prima afgehandeld. Zijn begeleiding bij de beslissing was uitstekend. Je moet zelf kiezen, dat is waar. Maar het is een hele hulp dat je de opties helder en op een integere manier duidelijk gemaakt krijgt.

We konden er niet meer omheen. Kimmy kreeg eerst een slaapmiddel en toen ze eenmaal vast in slaap was, kwam de laatste injectie. We zijn bij haar gebleven totdat haar hartje stopte met kloppen. Nog eenmaal een aai over haar koppie voordat de dood zijn kilte over haar uitspreidde. Het leek alsof ze sliep.. Net als in al die jaren dat ze bij ons was en zich koesterde in de rust van ons huis. Alleen stond haar blik nu niet meer op deze wereld...

We hebben een crematie voor haar geregeld. Dat leek ons waardiger dan de gangbare methode. Ze wordt uitgestrooid op een mooi veldje "op de boer".

Thuis ging het rouwproces direct verder. We ruimden de aangebroken blikjes voer, de voerbakjes en de kattenbak op en deden de plaids en zachte doekjes waar ze het laatst op heeft gelegen in de was. Een plekje op de bank laten we nog even zoals het is. Stel dat ze de weg naar de andere kant nog niet direct kan vinden... En dan het kattenluikje in onze slaapkamerdeur... een blijvende getuige dat Kimmy in ons leven was. Een herkenningspunt voor haar plaats in ons hart.

Waar ze nu is? Ik hoop dat er een huisdierenhemel bestaat, want dat verdient ze. Of beter nog, ik hoop dat we uiteindelijk met zijn allen aan gene zijde terechtkomen, geliefd mens en geliefd dier.

Kimmy, bedankt dat je je leven en sterven met ons hebt willen delen!