Haydn
Na het uitkomen van de plaat Ekseption ’78 bleef het terecht een beetje stil. Er vonden wat personeelswisselingen plaats. De daaropvolgende plaat Danse Macabre bracht eigenlijk weinig nieuws.
De nieuwe ritmesectie met daaronder de Kayak drummer Max Werner bracht wel een nieuwe sound met zich mee. Daardoor klonken de remakes van de oude klassiekers toch leuk. Zo kreeg Air een uitbreiding in de vorm van een gitaarsolootje. Het nummer Haydn was wat mij betreft een leuke toevoeging.
Wat mij betreft was het hiermee gebeurd, want ik raakte toen actief en passief verslingerd aan klassieke gitaarmuziek, zodat ik weinig popmuziek meer kocht. De latere platen (Ekseption ’78 en Dance Macabre) deden me toch beduidend minder.
Op zich is dat niet zo gek: de tijd van Ekseption en Trace viel samen met mijn middelbare school en studentenperiode. De muziek vormt een soort achtergrond van een hele rits jeugdherinneringen: net zoals filmmuziek de scenes van een film in je gedachten kan oproepen, zo doet de muziek van Ekseption en Trace dat met de scenes van mijn puberteit en adolescentie, toen ik mijn schooldagen sleet op Wolter Gymnasium en Scholengemeenschap Sweelinck en daarna mijn hbo-tijd. Op dit moment vormt Rick’s muziek dus een duidelijk stukje nostalgie.