The Death of Ace
Na Trinity was het uit met de pret voor Ekseption, Rick van der Linden moest opstappen na interne problemen. Hij zat echter niet bij de pakken neer en begon een ambitieus project met een bassist en een drummer, Ace geheten. Wegens copyrightproblemen moest die naam later in Trace gewijzigd worden.
Bij deze groep kon je je afvragen hoe Van der Linden al die verschillende types keyboard ooit in een liveoptreden samen kon bespelen. In heel veel situaties hoorde je op de plaat piano, Hammond op twee klavieren, spinet en Mellotron samen en als je dat optelt, kom je handen tekort. Maar goed, de techniek van het overdubben was toen al bekend.
Ik had Trace op TV zien spelen (nog in zwart-wit in die tijd), dus hun eerste plaat –Trace– moest en zou ik hebben. Het was ook een puik stuk werk van Rick van der Linden. Ook hier een paar klassiekers, Galliarde met een Bach thema en The Death of Ace met het bekende thema uit Grieg’s Peer Gynt Suite.
De muziek van Trace was heel anders dan die van Ekseption. Het keyboard was de baas, maar de bas van Jaap van Eik en de drums van Pierre van der Linden zaten daar niet ver achter. Trace was een Nederlandse Emerson, Lake en Palmer, maar dan zonder zang.
Ik vond het album Trace in de etalage bij de gitaarwinkel van Sacksioni aan de Ruysdaelstraat in Amsterdam-Zuid, vlak in de buurt waar ik op school zat. Ik stond daar regelmatig de gitaren te bewonderen waar ik op dat moment geen geld voor had. Toen ik de plaat ging kopen wilde ik eerst een stukje horen. Ze hadden bij Sacksioni geen koptelefoons, dus ging de plaat knoerthard op de boxen. Galliarde -het eerste nummer- startte met een bewerking van het derde deel uit het Italiaanse Concert voor klavecimbel, een waardige start in de Concertgebouwbuurt. Er stonden wat mensen in de winkel, dus al gauw kreeg je recensies uit de eerste hand. Na vijf minuten luisteren twijfelde ik niet langer: kópen die hap! Daar gingen een paar weken geld van de krantenwijk.
Later zou deze situatie een opmerkelijke parallel krijgen. Ik was veel ouder en woonde al in Hengelo toen ik besloot om in een klein platenzaakje een pianouitvoering van Bach’s klavecimbelwerken op CD aan te schaffen. Ook daar hadden ze geen koptelefoon, dus net zoals bij Sacksioni in mijn jonge jaren, ging de plaat op de speakers.
De plaat opende met -je raadt het al- het Italiaanse Concert. Zegt er een in de winkel die de muziek hoort: “Zeg, was dat geen nummer van Ekseption, Van der Linden of zo?”
Dit illustreert treffend wat de invloed van Ekseption is geweest op de Nederlandse muziekbeleving, Bach zou zelf de humor hebben ingezien van deze naamsverwisseling.