Renaissance (Duo)

In mijn jeugd leerde ik op school dat de Renaissance de wedergeboorte was van de menselijke individualiteit. In de Middeleeuwen waren de mensen gebonden, lees overheerst, door de collectiviteit van kerk en adel, in de Renaissance kwam het zelfbewustzijn terug. De lang vergeten klassieke oudheid van Grieken en Romeinen kwam qua cultuur weer in beeld. Het was geen rustige tijd, ook deze wedergeboorte kende barensnood in de vorm van excessief geweld.

Als ik naar Renaissancemuziek luister, ben ik vaak verbaasd dat de woelingen van die tijd weinig hoorbaar zijn. De muziek lijkt los te staan van het lijden van die tijd, een eigen leven te leiden. Misschien is dat wel de essentie, dat de muziek een vluchtplaats is, een vertegenwoordiger van het rustige en serene leven dat mensen graag hadden willen leiden.

Toen ik gitaar begon te spelen, behoorden mijn eerste stukken tot deze stijlperiode. Dat kwam vooral door de aankoop van The Renaissance Guitar van Frederic Noad. Mijn voorkeur binnen deze stijl ging uit naar Engelse componisten (met veel volksmelodie in hun muziek) en de Nederlands/Vlaamse componisten (uit pure interesse).

In deze bundel van Noad stonden ook duo-stukken. Dankbaar materiaal, waardoor Lesson for Two Lutes, Drewries Accordes en The Flatt Pavin tot het repertoire behoren.

error: Content is protected !!
Scroll naar boven