Op de een of andere manier blijft mijn relatie met de microfoon er eentje met spanning. Dan heb ik een stukje gloedvol gerepeteerd en zodra de opnameknop op AAN gaat, begin ik het lastiger te krijgen met de concentratie en komen de slipjes met het bijbehorende irritatie effect.
Tuurlijk, soms ben je gewoon niet in de stemming om iets moois op te nemen, dan ben je moe van het werken of van de teleurstelling en de irritatie die je daarbij oploopt. Maar soms twijfel ik er ook aan of ik me ooit van die spanning kan losmaken, of ik überhaupt wel een stuk muziek zonder die strijd voor het voetlicht kan brengen. Begrijp me niet verkeerd, enige spanning is nodig voor de concentratie, maar in deze situatie raak ik soms net overgeconcentreerd. En dat werkt niet goed. Dan schiet je door.
Eigenlijk moet ik die gloedvolle repetitie pakken zonder echt in de gaten te hebben dat ik mezelf opneem. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet, want die knop is een keer ingedrukt. Ik moet me er op de een of andere manier van overtuigen dat het niet erg is dat mijn spel in elektronica bevroren wordt. Je kunt het altijd weggooien als je niet tevreden bent! Geen man overboord!
Een keer heb ik het apparaat gelijk maar aangezet bij het begin van mijn sessie. Toch ben ik dan geneigd om per nummer op te nemen. Misschien moet ik dat niet doen en gewoon de hele sessie opnemen inclusief alle zuchten en lachjes of die ene dikke scheet en dan achteraf eruit knippen wat ik kan gebruiken. Anders raak je overgeconcentreerd op de individuele stukken.
Een voordeel van hele sessies opnemen is wellicht, dat het knippen gemakkelijker wordt bij herhaalde passages, omdat de stemming niet verstoord wordt door knopjes drukken. De geheugenkaart van mijn recorder is geduldig. Proberen maar!
Wat een psychologische effecten toch! Had ik in eerste instantie niet gedacht!
Uit nieuwsgierigheid heb ik het experiment met de ‘lange sessie’ direct maar even uitgeprobeerd. En warempel, de druk wordt minder als je niet zo vaak knoppen drukt. Als er iets misgaat, speel ik het stuk uit (dus geen onderbreking!) en doe daarop een nieuwe poging. Achteraf is het een kwestie van de (redelijk) gelukte stukken eruit knippen en het sessie bandje weggooien.
Althans, dat deed ik de eerste keer. Misschien is het wel handig om de ruwe bandjes te bewaren, mocht er nog geknipt moeten worden. In dat geval moet ik wel de instellingen onthouden of noteren.
Het blijft improviseren. Een ding staat als een paal boven water: De voorbereiding moet grotendeels in orde zijn. Dat wil zeggen het stuk foutloos kunnen spelen en interpreteren zoals ik dat in gedachten heb.
Ik worstel nog met de gedachte om alle sessies op te nemen. Immers: Wanneer luister ik dat alles terug, als een groot deel toch oefenen en proberen is?