Deze Sonatine blijkt in twee versies te bestaan, eentje voor solo-gitaar en eentje voor gitaar plus viool.
De sonatine is in de oude stijl. Als ik de muziek hoor, denk ik aan sonatines van Clementi en stukken van Mozart. De wendingen in het stuk komen inderdaad zeer traditioneel over. Opvallend is het veelvuldig gebruik van chromatische wendingen. Desondanks is het een grappig stuk om te spelen.
Het eerste deel Energisch is het langste stuk van de driedelige Sonatine. Het stuk staat in C met in de partij soms een apart en lang niet altijd gitaristisch gebruik van kruisen en mollen. Dat wordt goed opletten als er enharmonisch gelijke noten voorbij komen. Het is ook even wennen om een Gis als As genoteerd te zien. Energisch zet een thema neer dat later in het stuk in een iets andere toonaard wordt gevarieerd.