De opera was in de negentiende eeuw waanzinnig populair, je kunt het vergelijken met de hitlijsten van nu. Operacomponisten als Rossini, Bellini, Donizetti en Verdi scoorden de ene “hit” na de andere.
Nu was voor veel mensen een reis naar de grote operatheaters zoals het Scala in Milaan niet weggelegd. Toch verspreidden de operamelodieën zich in ras tempo vanwege het parallelcircuit, het muzikale arrangement. Talloze componisten gebruikten de hits als basis voor arrangementen, waarmee het Scala als het ware bij je thuiskwam. In die tijd was men nog niet zo opgefokt rond auteursrechten als nu, menig componist vond het een eer dat zijn melodie door anderen werd gearrangeerd.
Carcassi deed hetzelfde, een deel van zijn werk bestaat uit arrangementen, niet alleen van opera melodieën, maar ook volkswijsjes. Dit stuk is een arrangement van de laatste aria uit La Cenerentola, een opera rond een soort gestileerd Assepoester thema, van Gioacchino Rossini (1792 – 1868). De hoofdpersoon Angelina zingt Non Piu Mesta (Nooit meer droevig) op het moment dat het happy end duidelijk is.
Ik zocht eens op Youtube en vond een prachtige uitvoering van dit stuk door Cecila Bartoli. Ik ben geen operafanaat, maar haar uitvoering maakte me op slag verliefd op deze melodie, vandaar dat het stuk nu hier staat.
Carcassi vond het thema zelf blijkbaar iets te kort en verzon er een paar variaties bij. Eigenlijk volgens een bekend schema, eerst triolen en dan zestienden. Al met al niet ontzettend moeilijk, maar wel leuk om te spelen.