Opera´s waren vooral in het 19e -eeuwse Italië razend populair. Je kon soms haast van een gekte spreken, er waren lieden die de nacht doorbrachten voor het Scala in Milaan om een kaartje van hun geliefde opera´s te bemachtigen.
Opera melodieën van componisten zoals Verdi, Rossini en Bellini gingen de hele wereld over.
Nu hadden de mensen in die tijd geen radio, TV en Internet. De enige manier om bijvoorbeeld een aria uit Il Trovatore van Verdi te horen zonder naar het theater te gaan was zelf spelen! Talloze componisten maakten daarom bewerkingen van operamelodieën voor “hun” instrument. Zo ook voor gitaar, Sor en Paganini schreven bijvoorbeeld beiden bewerkingen van Nel cor piu non mi Sento van Giovanni Paisiello voor gitaar, terwijl Beethoven dat voor piano deed.
Nu was er nog een bijzondere vorm van bewerken, de Potpourri. Een Potpourri is oorspronkelijk een Spaanse schotel, maar is vooral bekend als een potje met geurige kruiden en bloemblaadjes om de geur in de huiskamer wat op te leuken.
Een muzikale Potpourri is een soort samenvatting van een groter werk, waarin de meest populaire stukjes de revue passeren. Het spannende voor de bewerker is om de overgangen goed te krijgen, want je moet een potpourri in een keer spelen.
Zo schreef Herr Süssmann in de negentiende eeuw een Potpourri over Il Trovatore van Giuseppe Verdi. De samenvatting bevat verkorte versies van de cavatina Abietta Zingara, de canzone Stride La Vampa en tenslotte de aria Di Quella Pira.
Je hoeft alleen maar de originelen van Verdi ernaast te houden om vast te stellen dat Süssmann zich ontzettende vrijheden heeft veroorloofd. Alleen de bekende refreinen komen voor en wel in vereenvoudigde en ingekorte vorm. De versieringen in zestienden uit het origineel zijn al helemaal afwezig en de overgangen tussen de onderdelen zijn twijfelachtig. Al met al lijkt het er wel op, maar het kent zijn beperkingen.
Maar goed, Süssmann’s Potpourri’s dienden een duidelijk doel gezien het feit dat hij een hele catalogus van operabewerkingen had van componisten zoals Verdi, Donizetti, Bellini, Meyerbeer, Von Weber en Mozart.
Daarom bij deze een grappig voorbeeld van wat je tegenwoordig bij de popliedjes veel tegenkomt, de vereenvoudigde zetting. In die tijd de enige manier om muziek naar de massa van muziekamateurs te brengen.
En met succes!