In het Kort
- Titel: The Woods so Wild, Julian Bream Edition Volume 4.
- Musicus: Julian Bream.
- Identifikatie: 09026 61587 2.
- Opname: Juni, Juli 1972, April 1976, de CD is een geremasterde versie.
- Uitgavejaar: 1993.
La Compagna van Francesco da Milano
Recensie
Als je net begint met het opbouwen van een verzameling gitaarmuziek, loop je al gauw tegen “eerste albums” aan. Zo in dit geval The Woods so Wild, op luit gespeeld door Julian Bream. Deze was mijn eerste luitplaat met Renaissancemuziek.
Hierdoor kwam ik in contact met de grote 16e Eeuwse Engelse componisten John Dowland, William Byrd, Anthony Holborne en Francis Cutting. En met de in zijn tijd gevierde Italiaan Francesco da Milano. Dat leverde me voor geruime tijd een voorliefde voor Renaissancemuziek op, inclusief de truc van de capo op de derde fret (alhoewel de capo eigenlijk op de tweede fret had gemoeten volgens de ingewijden).
Twee dingen vallen direct op, de heldere bijna schelle luitklank, vooral in de ponticello passages en de kwaliteit van Bream’s spel. Het is op deze plaat duidelijk dat Bream zijn hart aan de luit heeft verpand. Spectaculair hoe hij op deze al behoorlijk oude opname uitpakt!
Soms vroeg ik me af wat voor snaren Bream hier gebruikte, want kattendarmsnaren klinken wat doffer. Sorry, kattenliefhebbers (ik ben er zelf ook eentje), het is een historisch feit dat dierlijk materiaal als snaar gebruikt werd voordat staal en nylon goed ingeburgerd raakten.
The Woods so Wild is een interessante mix tussen pure cultuurmuziek – Fantasia’s en Fancies – en op Engelse volksliedjes gebaseerde thema/variatiestukken zoals The Woods so Wild, Greensleeves en Go from my Window.
De CD is een compilatie, de eerste stukken komen van de oorspronkelijke LP uit 1972, een drietal stukken van Dowland vormen de bonus tracks van een latere datum.
Op het oorsponkelijke album was bijna de helft ingeruimd voor de Fantasias van Francesco da Milano. Complexe polyfone muziek met een zeggingskracht die de eeuwen heeft overleefd. Ik was zo onder de indruk van Bream’s uitvoering dat ik twee Fantasias, La Compagna en Fantasia V zelf heb leren spelen. 😉 Als ik dat op dit moment wil doen, moet ik wel flink repeteren!
Hetzelfde geldt voor de Engelse stukken, daardoor zijn Packington’s Pound, Walsingham, Heigh Ho Holiday, Go from my Window en Greensleeves in de Cutting versie op mijn repertoire gekomen.
De oude LP eindigde met het ontroerende Loth to Depart van John Dowland. Wat dat betreft bijna jammer dat er op de CD nog een paar Dowland stukken bij komen, alhoewel de CD ook met Farewell van Dowland in stijl eindigt.
Kortom, The Woods so Wild is een prachtige compilatie luitmuziek die aangeeft dat deze muziek het waard is om na al die eeuwen opnieuw te worden ontdekt en gespeeld.