Aangemoedigd door mijn resultaat van vorig jaar besloot ik me opnieuw aan te melden voor het amateurconcours op het Gitaarfestival Nordhorn. Toen puntje bij paaltje kwam, was mijn goede moed eerlijk gezegd wat minder.
Vooral de tweede helft van 2013 was voor ons een bewogen jaar. Mijn jongste dochter ging backpacken in Zuid-Amerika, een niet geheel risicoloze onderneming, gelukkig kwam ze heelhuids en wijzer terug. Mijn vader overleed na 19 jaar in een verzorgingstehuis te hebben doorgebracht. Onze poes overleed terwijl we op vakantie waren. Mijn oudste dochter was na een heel traject in verwachting, ging trouwen en zou eind van het jaar een kleintje krijgen.
In de winter bleek dat een combinatie van spanning, rouw en vreugde best veel energie te hebben gekost en ik kreeg voor het eerst last van een winterdepressie. Ik voelde me moe en veel gauwer moedeloos. Ik raakte nog weleens aan het oeverloos piekeren en was van tijd tot tijd onrustig, wat weer nachtrust en energie kostte.
Dat had zijn weerslag op het gitaarspelen. Het was allemaal wat minder. Minder zin om te oefenen, het voorspelen kostte weer wat meer inspanning en toch weer stress, er hing een heel klein grauwsluiertje over. Het kostte me daarom moeite om een repertoire voor het concours te kiezen. Heel soms raakte ik een beetje moedeloos en dacht ik erover om me maar terug te trekken. Die stemming was net zo wispelturig als het weer. Gelukkig waren er ook meer optimistische momenten. Daardoor besloot ik de uitdaging toch aan te gaan.
Zodoende kan ik ook dit jaar weer een kleine kroniek van een concours schrijven.