De concours dag is aangebroken, het is de derde keer dat ik meedoe. Ik schrijf door in de tegenwoordige tijd!
Donderdag was de loting, en ik draaf als eerste op. Er zijn allerlei theorieën over de beste plaatsing om je winstkans te vergoten. Bij de voorrondes van de professionals gisteren deed zich het aparte verschijnsel voor dat de eerste kandidaten naar verhouding minder speelden dan de gitaristen in het midden en aan het einde van het programma. Het lijkt net alsof iedereen pas scherper wordt als de concours atmosfeer goed en wel op gang komt. Wat dat betreft lijkt als eerste beginnen dus een nadeel.
Loting is loting, dus ik zal van tevoren al scherp moeten zijn. Voordeel is wel, dat ik nu gelegenheid heb om de anderen te beluisteren zonder de spanning dat ik zelf nog moet spelen. Dat is goed voor mijn verslaggeving.
Ik sta ’s morgens op en stel tot mijn plezier vast dat Azabagic’s beschrijving in On Competitions van hoe je jezelf voelt tijdens de concours dag nog niet van toepassing is, ik kan gewoon mijn ontbijt naar binnen werken. Misschien komt dat ook, omdat het geen halszaak voor me is, ik heb al een baan waarmee ik geld verdien!
Erna helpt me met Bachbloesem remedie. Ze pendelt er twee uit: Mimulus “Bekende Angsten” en Wild Oat: “Waar wil ik heen?”
“Bekende Angsten” heb ik bij ieder optreden: Weet ik nog wel wat ik moet spelen? Gaan mijn vingers hinderlijk zweten of zwellen de toppen op, zodat opeens de nagels te kort blijken? Ga ik me weer “verheugen” op de lastige plekjes? Ga ik weer zo moeilijk kijken zodat iedereen kan zien waar ik de fouten maak? Blijf ik overeind?
Dit lijkt me normaal, ik denk dat iedereen die presenteert en musiceert voor publiek het op de een of andere manier ervaart. Met oefening en erkennen dat die spanning normaal is en niet onoverkomelijk hoeft te zijn, kan ik er mee omgaan.
“Waar wil ik heen?” is een nieuwe. Dat lijkt een beetje op mijn weifelachtigheid bij het kiezen en aanpassen van het programma. Volgens de Bach theorie zou deze remedie helpen bij focusseren en vertrouwen op intuïtie.
Ik rij om halfnegen weg richting Nordhorn. Mooie gelegenheid om mijn aankondiging te oefenen, mijn stem wordt hard genoeg om boven het motor- en bandengeluid uit te komen.
Ladies en Gentlemen, welcome!
Ik kom tegelijk aan met Fred en Angie Rootveld, hun bus draait net de Mittelstrasse in als in met rugzak en gitaar aan kom lopen. Meer dan 35 jaar toneelervaring in een busje!
De beste manier om de zenuwen de baas te worden, is handen uit de mouwen steken (kortom afleiding). Zodoende kijk ik eerst of er wat te doen is rond de ontbijtboel. Een paar trappen op en neer zorgen voor een opgewarmd gevoel.
Tijd om even te kijken hoe het met mijn gitaar staat. Ik duik de kelder in om nog even wat door te nemen. Ik stem de gitaar, maar mijn stemapparaat doet raar. Hij blijft de B als Bes aangeven, hoe ik ook draai. Batterijtje leeg? Of voelt de gitaar wat ik voel en gedraagt zij zich daarnaar?
Het duurt even voordat de stemming stabiel blijft. Ik pak de muziek en leg de papieren voor me op de grond. Ik heb blijkbaar niet de tegenwoordigheid van geest om een muziekstandaard op te zoeken. Qua houding is dit niet optimaal.
Ik speel het programma door. Barbarian Dance blijft een risico met de maatwisselingen. Ik voel meer druk dan vanmorgen. Op gegeven moment ben ik het een beetje zat, hoe langer ik hier zit, des te meer puntjes van zorg zit ik te genereren. Daar heb ik niks aan: Koffer dicht en naar boven!
Ik heb tijd genoeg tot 12:40, het tijdstip waarop ik me dien te melden bij het concoursmanagement. Ik zit toch een beetje met de ziel onder de arm. Ik ga iets te doen zoeken dat niets met gitaarspelen te maken heeft. Koffiedrinken bij Fred Rootveld achter de counter. Even naar boven om de dames van de catering en support goedemorgen te zeggen plus en passant wat spullen mee te nemen.
Fred Rootveld heeft nog wat tips uit zijn bühne-ervaring. “Mooie aankondiging heb je” (dat wist hij nog van de try-out), maar zet een flinke stem op en laat horen dat je er bent. Dan heeft de achterste rij ook nog wat.” En dan stelt ie voor om soep met gehaktbal naar binnen te werken. “De beste remedie tegen plankenkoorts!” kondigt hij aan. Ik volg het advies op, en inderdaad, het zonnevlechtgevoel wordt minder. Weer eens iets anders dan een tros bananen of een zak Kitkats!
De klok tikt voort en ik kom hier en daar rondzwervende concourskandidaten tegen. Het lijkt erop dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Iedereen is in strijd met zichzelf. Grappig genoeg schept dat een band. De spanning loopt iets op, maar het is acceptabel. Ik zou best al willen spelen.
Het wordt drukker. Er druppelen nog wat extra kandidaten met hun sympathisanten binnen. Dit jaar staan er 9 op de rol, dus de concurrentie wordt al steviger.
Het is tijd. Ik meld me bij de balie en ga onder begeleiding naar de kelder. De kachel is aan, dus last van koude handen krijg ik niet. Ik stem mijn gitaar opnieuw (het valt mee hoe zij verlopen is) en pingel wat voor me uit. Ik pak bewust niet de muziek erbij, dat is iets voor straks. Het enige dat ik doe is wat vingerbeweging en toonvorming. Ik integreer hier en daar wat fragmenten uit mijn concoursstukken. Ik laat de bladmuziek voor wat ze is.
De stress is min of meer afgezwakt tot een gevoel van verhoogde waakzaamheid. Dat kan kloppen, want ik moet opletten wanneer de concoursleider me komt halen. Het duurt even, de inspeeltijd lijkt voor mijn idee ontzettend lang terwijl die officieel maar tien minuten is. Een heel raar effect. Uiteindelijk hoor ik de voetstappen naderen, het is tijd!
De verhoogde waakzaamheid blijft. Als ik bij de zaal kom, zijn er nog mensen een plaats aan het zoeken. Ik stel me verdekt op en wacht. Na een tijdje kan ik op. Het applaus klinkt en ik recht mijn rug. Een opkomst moet er energiek uit zien. De buiging lukt.
Ik ga zitten en stem nog een keer. Ik doe mijn aankondiging luid en duidelijk, ik heb nu het gevoel dat ik de achterste rij haal. Bij het voorlezen krijg ik en passant toch wat twijfels, is het verhaal niet te lang? On-the-fly laat ik een paar zinnen weg. Raar eigenlijk, ik had het verhaal als eenheid voorbereid en het is niet slim om dat op het laatste moment om te gooien. Toch een stukje onzekerheid. Dat zal ik de volgende keer niet weer doen.
Ademhalen en dan spelen… Onder een Linde Groen, OK, net even iets sneller dan ik thuis geoefend had. Het stuk blijft goed gaan.
Venezuelan Dance: Het ritme klopt, ik speel het middensegment bewust wat langzamer. Dat effect werkt. Spiritual: Ik begin heel zachtjes en voer daarna het volume op. Dat werkt, de bas lijn die staat rechtop. Oei, toch een slipje dat ik nog niet kende, gelukkig in de begeleiding. Toch loopt hierdoor de spanning een beetje op. Ademhalen, nu komt het risico stuk. Inderdaad, ik haal niet het beste uit Barbarian Dance, mijn duimnagel lijkt opeens korter waardoor ik een paar accenten mis. Pech! Volgende keer geen Self Fulfilling Prophecies bedenken!
Ik merk opeens dat ik beter mijn leesbril had kunnen meenemen. De bladmuziek staat net boven het leesgedeelte van mijn multifocale bril, dus ik zie de noten niet scherp. Puntje van aandacht, de volgende keer.
Ik haal diep adem en wacht even. Ik wil dat Mertz goed gaat, dus ik claim wat rust. Even concentreren helpt, ik maak een goede start. De Vaterlandsblüthen bloeien. Het stuk gaat als in een roes voorbij. Ik besluit de laatste sectie iets rustiger aan te zetten dan thuis. Hierdoor maak ik bij de beklimming van de hals naar de 12e fret en weer terug geen fout. Alleen het glissando wil een enkel keertje niet helemaal lukken. Opeens is daar het eind, het A majeur akkoord dat als verrassing valt in een A-mineur stuk.
Applaus! Ik sta op, buig voor het publiek en loop opgelucht naar de deur. Ik voel geen frustratie, alleen opluchting. Klus geklaard, nergens echt gestruikeld en een goed gevoel over de meeste stukken.
Ik moet een rondje wachten en hoor zodoende de kandidaat niet die later winnaar zou worden. Daarna kan ik de zaal in en hoor goede prestaties, maar ook zenuwen die door de vingers gieren en de mede-concourskandidaten dwarszitten. Voor sommige spelers valt het voorschrift om de stukken aan te kondigen rauw op hun dak.
Onwillekeurig mijmer ik over de plaats die ik voor mezelf in schat. Dat is hinderlijk tijdens het luisteren, want je let dan niet meer op wat de speler op het toneel goed doet, je concentreert je onwillekeurig op de missers. Ik doe mijn best om die gedachte te laten voor wat ze is. Ergens zit dat gevoel dat ik wil winnen toch wel in mij verstopt. Aan de andere kant heb ik ook niet het gevoel dat ik goed genoeg heb gespeeld voor de eerste prijzen. Wat dat betreft had ik eigenlijk de kandidaat vlak na mij moeten horen, dan was het in ieder geval duidelijker geweest. Nu mis ik dat puzzelstukje.
Na het laatste applaus is het aan de jury om de conclusies te trekken. Tijd voor koffie, het volgende concert en de hand en span dienst tussen keuken en smikkelruimte beneden vice versa. Ondertussen krijg ik diverse positieve reacties, wat mij uiteraard veel plezier doet.
De uitslag komt bij het begin van het avondconcert diezelfde dag. De organisatie wil iedere deelnemer waarderen met een certificaat en een aandenken. Eerst komen de vijf kandidaten aan de orde die niet in de prijzen zijn gevallen. Ik zit daar niet bij, dus ik heb in ieder geval een prijs!
Ik hoef daarna niet lang te wachten. Derde prijs dit jaar, wat een goede prestatie is gezien het feit dat de concurrentie flink is toegenomen. De eersten (ik was vorig jaar eerste en speelde dit jaar als eerste) zullen de laatsten zijn, ging voor mij in ieder geval niet op! Ik ben blij met het resultaat.
Ik kon goed vergelijken met nummer 2, Nandini Sudhir uit India, we speelden min of meer een soortgelijk programma. Allebei een Renaissance stuk (Ik Onder een Linde Groen van Vallet, zij Frog Galliard van Dowland) en allebei een stuk van Mertz (Ik Vaterlandsblüthen Nr. 2 en zij de Tarantella uit Bardenklänge).
Qua moeilijkheidsgraad wint Nandini ruim, en omdat ze die stukken goed speelde, gaven mijn Minotova Sola geen extra voordeel, temeer omdat ik Barbarian Dance niet lekker speelde.
Dus ik ben het eens met de jury. Volgend jaar weer!