Misschien had je verwacht dat ik nadat ik me voor het tweede concours van dit jaar had opgegeven direct als een gek op het repertoire had gestort en alle opmerkingen van de masterclasses van Nordhorn had geïmplementeerd.
Tja, eigenlijk niet. Ik had zin om even iets anders te doen. Mijn idee was dat ik de stukken even wil laten rijpen, over een week of twee pak ik ze weer op en maak ze speelklaar voor het concours in Enschede. Ondertussen vermaak ik me met een paar stukjes Louis Ignatius Gall (deel van de derde prijs van het Nordhorn Concours) en studeer ik wat op Birds flew over the spire van Gary Ryan en een arrangement van Alfonsina y el Mar van Ariel Ramirez.
Nee, het is geen luiheid, het is ook geen aversie nadat ik zo lang met hetzelfde repertoire ben bezig geweest. Alhoewel, als je te lang door gaat, komt die aversie er wel. Op gegeven moment lijkt het steeds moeilijker te worden om een stapje terug te doen en met sommige dingen in het stuk praktisch opnieuw te beginnen. Dan wordt het tijd om het zaakje te laten rijpen.
Daarom is even afstand nemen goed. Lekker even de zinnen verzetten!