Het Andante van Ferdinando Carulli (1770 – 1841) was ooit mijn eerste “langere” gitaarstuk. Ik vond het in The Classical Guitar van Frederic Noad. Vandaar dat ik de stukken van Carulli al mijn hele gitaar carrière ken.
Carulli heeft ondanks zijn populariteit toen hij leefde geen bijzondere reputatie in het repertoire van de klassieke gitaar. Zijn stukken komen vaak voor in verzamelingen beginnersrepertoire zoals de delen Carulli Brevier van Kreidler bij de uitgeverij Schott.
Daardoor lijdt zijn muziek aan een soort sonatine-syndroom, het beeld van muziek die je speelt als je het nog moet leren met de klank van een worstelpartij met techniek en potentiële maar nog niet helemaal gerijpte muzikaliteit. Vele pianisten zullen zich de toentertijd lastige maar muzikaal niet zo interessante Sonatines herinneren waarop ze hebben geworsteld.
Velen zullen daarbij ook een beeld van de voorspeelavonden van de muziekschool voor de geest halen. Ik heb ze zelf gespeeld en ook beluisterd, en ik herinner me nog goed de dappere pogingen van de deelnemers om iets op de planken te brengen ondanks de zenuwen. Wel, op die voorspeelavonden voor gitaar was Carulli met zijn Sonatine-achtige stukken een veel gespeelde componist. Tegenwoordig is dat wel anders.
In beginsel onderschatte ik zijn muziek toen ik er opnames van wilde maken om te oefenen voor het zwaardere opneemwerk. Dan merk je de uitdaging: Hoe speel je muziek die door iedereen als een steeds maar door rammelende naaimachine wordt ervaren op een manier waarmee je een publiek een plezier doet en amuseert?
Toen stuitte ik op steeds vergeten aspecten, zoals nauwkeurig rusten, frasering en klankvariatie. Een paar gitaarlessen over die stukken toonden onvermoede uitvoeringsmogelijkheden. Ik ben er eerlijk in, ik heb nog niet alles in de opnamen kunnen verwerken, want de microfoonzenuwen speelden ook nog een rol. Toch is er een leuk setje uitgerold. De meeste stukjes komen uit Carulli’s École de Guitare Op. 241.
Zoals gezegd, Andante was mijn eerste langere stukje, bestaande uit het bekende thema als hoekdelen en een vaak vergeten middendeel.
Alla Polacca kwam ik voor het eerst tegen in Stunde der Gitarre Deel 2. Het was leuk om het na al die jaren weer helemaal op te frissen. Tempo houden bleek toch niet eenvoudig.
Andante Grazioso kabbelt lekker rustig voort, twee hoekdelen flankeren een middendeel met een iets andere stemming. Hier blijkt dat zacht spelen heel lastig is als je zo dicht op de microfoon zit. Het is net hoorbaar.
Polonaise is een apart stukje. Een Polonaise is bij ons hoempapa en allemaal achter elkaar, in dit stukje komt toch iets van een Poolse volksdans mee. De relatie van arpeggio middendeel met de thema’s is wat lastig te leggen.
Rondo in A is een van de vele voorbeelden van een Rondo, een regelmatig herhaald refrein met uitwerkingen tussendoor. Ik speel het minore deel iets langzamer.
Rondo in C is een van de vele voorbeelden van een Rondo, een regelmatig herhaald refrein met uitwerkingen tussendoor. In dit stuk is de Alberti-bas opvallend, waardoor je een Mozart-gevoel krijgt.
Scherzo is een tweestemmige Prelude met Rondo trekjes. De stemmen goed scheiden was de uitdaging.
Siciliano, van oorsprong een Siciliaanse dans in 6/8 maat, brengt wat rust aan het einde van deze serie stukjes.