Thierry Tisserand
Soms stuit je op Internet op een verrassend stukje muziek. Ik weet niet eens meer wat ik zocht, maar ik kwam terecht op een Russisch blog met downloads voor bundeltjes gitaarmuziek. Onder andere drie delen Comme des Chansons van ene Thierry Tisserand.
Ik had nooit van hem gehoord, maar een beetje muziek is altijd uit te proberen, dus zette ik de bladmuziek op mijn scherm en nam de gitaar op schoot. Het eerste deel bleek technisch niet gek moeilijk, maar wat een leuke muziek! Een beetje in de sfeer van de boeken van Cees Hartog.
Thierry Tisserand, aan de naam kun je het een beetje zien, is een Franse gitarist annex gitaardocent die een groot aantal bundels heeft gecomponeerd voor allerlei gitaarpubliek, van beginners tot enigszins gevorderden. Als je op Internet zoekt, vind je nauwelijks gegevens over hemzelf, maar je wordt overstroomd met Youtubefilmpjes van gitaarenthousiastelingen die zijn stukjes spelen.
Comme des Chansons, vrij vertaald Zoals met Liedjes. In het voorwoord van het boek staan technische aanwijzingen waaruit blijkt dat de stukjes voor educatieve doeleinden zijn. Echter, de titel is een aanmoediging, het zijn geen etudes, maar liedjes, muziek om je te vermaken. Met daarbij een heel palet aan stijlen en vormen in de lichte muze. Het korte voorwoord van Roland Dyens in dit boek is zeker bemoedigend.
Comme des Chansons 1, Henri Lemoine 27 710 H.L
De stukken zijn vrij kort, zodat ik een sterke herinnering kreeg aan de Minutova Sola van Stepan Rak. Dat was een leuk project en je vindt de opnames daarvan elders in deze sectie.
Na het proberen van wat stukjes begreep ik hen perfect en besloot er ook zelf mee aan de gang te gaan. Met het opnameapparaat erbij. Met als resultaat deze serie opnames uit het eerste boek. Opvallend aspect van al deze stukjes is een zekere mate van melancholie. Mijn gitaarlerares noemde dat typisch Frans. Tja, het land van Musette et Melancolie.
Tijdens de opnames bleek wederom dat technische eenvoud geen garantie is voor een goed gespeeld stuk. Ook bij deze stukken kostte het me tijd en herhaalde pogingen om de muziek presentabel te spelen. Waarbij je op gegeven moment een grens trekt in het aantal pogingen. Eens te meer bleek dat opnemen een extra druk legt, die genadeloos de passages laat zien die je nog niet goed in de vingers hebt. De voldoening dat het uiteindelijk toch lukt is dan ook groot.
Even een opmerking: Ik stem mijn gitaar tegenwoordig iets lager, A=432 Hz.
De stukken in kort bestek…
Petite Suite Folk is een volksliedachtige melodie die in verschillende arpeggiopatronen een kleine suite vormt. Ik heb er zelf een da capootje aan toegevoegd, omdat ik graag nog even in de sfeer blijf hangen.
Anatole is een speels blues-achtig stukje. Ik moest wel weer even wennen aan de twee-achtste – triolen notatie voor de swing. Een wandelstukje.
La Panthère bleue toont de karakteristieken van de Rose Panter versie van Mancini. Ik probeer het sluipend a la Inspecteur Clouseau te spelen.
Le Limonaire, Het Draaiorgel, is een etude-achtig stukje waarin je inderdaad een klein draagbaar draaiorgeltje herkent.
Matin d’ Hiver, Winterochtend, een ietwat somber klinkend stukje waaruit verlangen naar mooier weer en lente spreekt.
Blues du Lundi, Maandag(ochtend)blues, een logisch vervolg op de Winterochtend. Wie kent dat gevoel niet na het weekend?
Samara, een stuk over een stad aan de Wolga in het Europese deel van Rusland. Je ziet de eindeloze communistische betonblokken al voor je als je naar dit stukje luistert. Youtube Commentaar op dit stukje was dat de Slavische melancholie erg goed hoorbaar was.
Simple Mambo brengt een Zuid-Amerikaans sfeertje met bedachtzame vrolijkheid. Geinig stukje.
Barcarolle klinkt al heel wat klassieker. Het heeft de sfeer gekregen van een romantisch popliedje. Dat past wel bij een rondvaart door de kanalen van Venetië, Barcaroles waren immers traditioneel de liederen van de gondoliers aldaar.
Cabaret brengt de sfeer van een klein podium en een cabaretier met melancholieke humor.
Chôro del gato, een volksliedje over een kat. De aanduiding Chôro suggereert al een Braziliaans sfeer, met een magere straatkat die behoedzaam door de Favela’s van Rio sluipt.
Jazz de coeur probeert Jazz en Blues te verbinden. Dat lukt, een bluesy swing stuwt een jazzy melodie voorwaarts.
Mandarine heeft een Bossa-Nova sfeer. Ik vond het heel lastig om dat relaxt op te nemen. Op de gitaarles leerde ik daarmee het subtiele verschil tussen staccato en portato. Op de opname ben ik vergeten om de wekker in mijn gitaarkamer het zwijgen op te leggen. Sorry, het zijn nu eenmaal thuisopnamen.
Rumba-Houba is het laatste stukje van de bundel. De melodie met ritme in de baslijn, een eenvoudige begeleiding daar bovenop.