In een ver verleden had ik een Philips spoelenrecorder. Ik tikte daarbij voor een prikje een setje elektret microfoons op de kop. Ik maakte van een oude muziekstandaard een statief voor een stereo opstelling en klaar was ik om een eerste poging tot vereeuwiging te doen.
Dat werd een beetje een teleurstelling. Juist op het moment dat ik ging zitten met de gitaar en de Recordknop ging indrukken, ging de telefoon. Het was mijn moeder met de verwijten die het begin markeerden van overgang van latente spanning in de verstandhouding tot een openlijke spanning, een toestand die sindsdien is gebleven. Na het gesprek stond ik perplex en kwam aan het opnemen niet meer toe. Een bepaald slecht begin van een carrière als studiomuzikant!
Later probeerde ik het weer. Een moeizaam proces, dat wel. Bandrecorder instellen, Recordknop indrukken, achter de microfoons kruipen en spelen maar. Na een ingespannen speelsessie (ik zweette peentjes van de microfoonkoorts) stopte ik dan de recorder en luisterde het resultaat terug. Dat was zeker bij mijn eerste pogingen een regelrechte confrontatie met mezelf. Het resultaat viel me altijd tegen. Een nieuwe poging was dan de enige optie. Helaas ging ik daarbij weinig gestructureerd te werk, dus leerde ik ook weinig van mijn mislukkingen. Sterker nog, iedere nieuwe poging was in zekere mate belast met het resultaat van de vorige.
De bandrecorder werd vervangen door een cassettedeck. Qua opnamekwaliteit was dat een teruggang, want hoe je ook je best deed, erg strak klonk het niet. Cassettespelers hebben nu eenmaal last van wow en flutter, een verschijnsel dat met het digitale tijdperk praktisch uitstierf. Maar ja, het was een handzamer apparaat dan een bandrecorder, zeker als je geen vaste opneemstek hebt.
Op gegeven moment kregen we als DOS Amigos de ambitie om onze duo’s op te nemen. Ook daarom kocht ik een Fostex digitale recorder met harde schijf en een setje AKG-microfoons om strakke opnames te maken. Mijn omgebouwde muziekstandaard deed wederom dienst.
Het geluid was inderdaad strak, maar het resultaat was minder. Er waren nu twee spelers die zich met zichzelf en daarnaast de onbalans in hun duo geconfronteerd zagen. Het was een symptoom dat de dagen van DOS Amigos waren geteld, want we konden niet tot correctieve acties komen. Ik gebruikte de Fostex ook wel voor mezelf, maar de bediening was lastig en je kon alleen in real-time de gegevens overspoelen naar de computer. Daardoor raakte het opnemen op de achtergrond.
Op gegeven moment begon het toch weer te kriebelen, dus ging ik op zoek naar een handzaam apparaat, waarmee je ook sneller de gegevens naar de computer kon brengen voor afwerking en CD branden. Dat werd het Tascammetje.
Inmiddels heb ik het een paar jaar, en ik heb er al het nodige mee opgenomen, meestal als oefening voor concerten en concoursen, om het effect van spanning te leren kennen en er iets aan te doen bij het repeteren. Maar ik ben er nog nooit een gestructureerd traject mee begonnen als ik nu van plan ben. En daar is het nu tijd voor!